Παύει να λειτουργεί, να σκέπτεται, να υπάρχει. Χάνεται και μαζί του χάνεται και ο ένθερμος συνήγορός του, ο μεγάλος Καρτέσιος.
Υπάρχουν μόνο σιωπή και μνήμη. Κι ενώ η σιωπή ακινητεί ως και τη φωνή σου, από την άλλη, η μνήμη σου το μόνο που κάνει, γιατί έτσι έμαθε και ξέρει, είναι να θυμάται και να δακρύζει. Κι εσύ, ως άλλος εύκολος ενδοτικός, έτοιμος είσαι πιστά να την ακολουθήσεις.
Κάτι, όμως σταματά την ορμή σου, την πλάνη σου, το παραστράτημά σου και σύγκαιρα σου επαναφέρει το μυαλό στη θέση του, το κάνει να λειτουργεί, να σκέπτεται, να υπάρχει. Και ο Καρτέσιος δίπλα σου, μαζί σου.
Και μήτε σιωπή μήτε μνήμη. Μόνο παρόν, ζωή, ύπαρξη, αισιοδοξία, αγαλλίαση, χαρά, ευτυχία.
Πώς γίνεται αυτό; Είναι απλό.
Φτάνει να σκεφτείς ότι έρχεται από μιας εσπερινής Παρασκευής του κόσμου “Χαίρε”, το γλυκό χαμόγελο μιας Νύμφης Ανύμφευτης, με ωραιότητα παρθενίας και υπέρλαμπρη αγνεία, αλλά και του δικού σου από καρδιάς “Χαίρε” Μαρία.
Του Γιάννη Β. Ευσταθιάδη
πρ. Σχολικού Συμβούλου
Α/θμιας Εκπ/σης
