Του Γιάννη Κορομήλη
Αν επιχειρούσαμε να εξάγουμε κάποια συμπεράσματα από τα όσα γράφηκαν τις τελευταίες 10 ημέρες στη στήλη, με κεντρικό άξονα το τι μπορούμε- αν μπορούμε, να κάνουμε κάτι- ώστε να επιβιώσουμε και να βγει, σε εύλογο χρόνο, η χώρα μας από την κρίση, θα λέγαμε νομίζω τα εξής:
1. Όλοι δεν μπορούμε σίγουρα να κάνουμε τα ίδια πράγματα. Γιατί πρώτα πρώτα δεν είμαστε όλοι ίδιοι κι ούτε έχουμε (φύσει και θέσει) όλοι τις ίδιες δυνατότητες. Υπάρχουν πολλά που μπορούν και οφείλουν να κάνουν οι πολιτικοί μας, το πολιτικό μας σύστημα γενικά. Λιγότερα αλλά πολλά επίσης μπορούν και πρέπει να κάνουν οι ελίτ της κοινωνίας μας. Κάθε μια ανάλογα με το χώρο δράσης και τις δυνατότητες της. Σε μας στον απλό λαό πέφτουν λίγα μεν πλην σοβαρά καθήκοντα. Πρώτο και σημαντικότατο να καταφέρουμε – «εξορίζοντας» την δικαιολογημένη απ΄τα πράγματα, απελπισία μέχρι απόγνωση, την ηττοπάθεια και την αυτοθυματοποιήση μας.- Ύστερα να καταλάβουμε ότι τίποτα δεν πρέπει να περιμένουμε από το κράτος ή την κυβέρνηση. Θα τα καταφέρουμε να επιβιώσουμε μόνο αν επιστρατεύσουμε όλες τις δυνάμεις του εαυτού μας και της οικογένειας μας. Εκμεταλλευόμενοι παράλληλα τις όποιες ευκαιρίες μας παρουσιάζονται, που επειδή είναι ελάχιστες ελάχιστες έως μηδαμινές, θα πρέπει πιθανότατα να δημιουργήσουμε εμείς κάτι νέο και προσοδοφόρο.
Ήδη αρκετοί νέοι μας, σε συνεργασία με τα σχολεία τους, παρουσιάζουν έξυπνες και καινοτόμες ιδέες και ενέργειες. Άλλοι επιστρέφουν στην επαρχία για να δουλέψουν τη γη εφαρμόζοντας κάποιες έξυπνες ιδέες. Στη στήλη αναφέρθηκαν και περιπτώσεις ανθρώπων, όπως αυτή του Γουέιν Γκρέτσκι ο οποίος, χρησιμοποιώντας την φαντασία του, κατάφερε να παρουσιάσει αξιοθαύμαστα αποτελέσματα στο χώρο του. Δεν μπορούμε βέβαια εμείς να γίνουμε σαν αυτόν, μπορούμε όμως να αξιοποιήσουνε τη δύναμη, τη μεγάλη δύναμη της φαντασίας μας που είναι , όπως έλεγε ο Αλ. Αϊνστάιν, πολύ ανώτερη από τη γνώση.
Επίσης οφείλουμε επιτέλους κάποτε να μάθουμε – πάθαμε αρκετά ως τώρα, από την άγνοια- ότι το ψηφοδέλτιο που ρίχνουμε στις κάλπες και το ποιον ή ποιους «σταυρώνουμε» είναι η μόνη δύναμή μας στη σημερινή κουτσουρεμένη δημοκρατία που υποτίθεται πως εμείς έχουμε τον πρώτο λόγο, «το μαχαίρι και το πεπόνι», όπως συνηθίζεται να λέμε. Αυτά τα χάσαμε πριν από πολλά χρόνια, από τότε τα παραδώσαμε, (ή καλύτερα μας τα πήραν), οι πολιτικοί. Όμως η ψήφος μας κατάντησε μέσο συναλλαγής ή … εκδίκησης ή ακόμα και περιττή πολυτέλεια (όταν απέχουμε). Η ψήφος μας, είναι το ισχυρό όπλο μας. Που πολλοί από μας το χρησιμοποιούμε … εναντίον μας και εναντίον της πατρίδας μας. Είναι όπως έλεγε o Γάλλος Πρωθυπουργός Ζώρζ Κλεμανσώ (1841-1929) : «Μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις ξιφολόγχες, εκτός από το να κάτσεις επάνω τους». . Πολλοί από μας, τον «έξυπνο» ή και «περιούσιο» λαό, κάνουμε συχνά ακριβώς αυτό το τελευταίο!
2. Το κομματικό μας σύστημα είναι επιεικώς απαράδεκτο. Παρά τις διακηρύξεις και τις υποσχέσεις του έχει αυτονομηθεί πλήρως από το λαό και οι πολιτικοί μας από εντολοδόχοι του λαού μας έγιναν εντολείς του. Ο λαός στην πλειοψηφία του υποφέρει. Αυτοί ζουν στο δικό του κόσμο. Όπου δεν υπάρχει εξαθλίωση ούτε ανεργία και (σχεδόν) ούτε και τιμωρία. Αυτοί, βλέπετε, κάνουν τα Συντάγματα και τους νόμους. Και τα φτιάχνουν στα μέτρα τους. Θυμηθείτε, για παράδειγμα, το άρθρο 86 του Συντάγματος. Που για τα αδικήματα των υπουργών προβλέπει σύντομη παραγραφή. Πολύ μικρότερη, από αυτή για τους απλούς πολίτες. Όλοι βέβαια είμαστε ίσοι (κατά το Σύνταγμα), όμως αυτοί (οι υπουργοί) είναι… περισσότερο ίσοι κι εμείς οι άλλοι λιγότερο. Οι βουλευτές πάλι έχουν τη βουλευτική ασυλία. Κι ένα σωρό άλλα προνόμια…
Συνεχίζεται