Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Σε όλο τον κόσμο βλέπουμε μια άνοδο της ακροδεξιάς που δεν προμηνύει τίποτε καλό. Αυτοί οι λαϊκιστές και συνάμα εθνικιστές προκειμένου να δουν το κράτος τους μεγάλο και τρανό δεν το έχουν σε τίποτε να αιματοκυλίσουν τον κόσμο. Δεν πέρασαν τρεις γενιές και η ανθρωπότητα ξέχασε. Ξέχασε τον Χίτλερ και τον Μουσολίνι. Αυτοί κατά παράδοξο τρόπο ξεκίνησαν από σοσιαλιστές αλλά κατάλαβαν την αηδία που έτρεφαν οι μάζες στους παραδοσιακούς πολιτικούς και απομακρύνθηκα από το σύστημα μολονότι το κατάκτησαν από μέσα.
Ο κόσμος βαρέθηκε την ανικανότητα, τους μικροπολιτικούς καυγάδες και ψάχνει την ησυχία του Το τι θα βρει όμως, δεν το νιώθει. Έτσι με τη σειρά της η Βραζιλία απέκτησε τον δικό της ακροδεξιό πρόεδρο θιασώτη του τρίπτυχου «τάξη, ησυχία, ασφάλεια», που μόνο μια χούντα μπορεί να προσφέρει ατόφια. Τα οράματα των σοσιαλιστών που μέχρι τώρα συγκινούσαν τους λαούς κατάντησαν νερόβραστοι λαπάδες. Όσοι μπερδεύουν την ελευθερία με την ασυδοσία και την υπέρ-προστασία των μειοψηφικών ομάδων σε βάρος της πλειοψηφίας θα ξυπνήσουν άσχημα.
Σ’ αυτό το ρεύμα ανέβηκε και ο Τραμπ στις ΗΠΑ και ο Όρμπαν στην Ουγγαρία για να πάρουν την εξουσία. Επομένως πρέπει να χρωστάμε χάρη στη Χρυσή Αυγή, γιατί αν δεν ήταν τόσο πρωτόγονη το ποσοστό της πιθανόν να ήταν διπλάσιο.
Φαίνεται ότι οι εδώ κυβερνώντες ζουν σε ένα δικό τους κόσμο. Δεν εξηγείται διαφορετικά η συμπεριφορά τους σε φλέγοντα κοινωνικά προβλήματα. Δεν εξηγείται η ανοχή στη βία, στους μπαχαλάκηδες και τους δήθεν αντεξουσιαστές που εξουσιάζουν τους κοινόχρηστους χώρους. Δεν εξηγείται το μαύρο χάλι των πανεπιστημίων. Και πάνω από όλα δεν εξηγείται το τσάκισμα της μεσαίας τάξης, της ραχοκοκαλιάς της κοινωνίας.
Οι ιδεοληπτικοί ψευτοκουλτουριάρηδες περιγελάν τις αξίες της μικρομεσαίας αστικής τάξης. Σ’ αυτό συμπλέουν με την κουλτούρα της ανώτερης τάξης που δεν γνωρίζει αρχές και όρια αλλά ένα απέραντο αυτοθαυμασμό στο υπερτροφικό «εγώ» της. Οι αξίες τους είναι ίδιες. Ένα απέραντο κενό». Ένας μηδενισμός οριζόντιος και κατακόρυφος.
Κι όμως μας χρειάζεται κάποιο έρμα. Κάποιο μέτρο. Κάποιο όριο. Κάτι που να δένει την κοινωνία. Ένα μέτρο, μια μεσότητα που δεν μπορούν να την εννοήσουν οι άνθρωποι των άκρων. Αυτοί θέλουν μια κοινωνία ασπόνδυλη να τους προσκυνά και να είναι ευκολοκυβέρνητη. Προτείνουν σαν τρόπο ζωής την αβεβαιότητα τα νεφελώδη οράματα, το βασίλειο του μπλα-μπλα. Δεν βλέπουν τα μηνύματα των καιρών. Ο κόσμος κουράστηκε. Θέλει μια στιβαρή κυβέρνηση. Κι αυτοί τι κάνουν; Ετοιμάζουν συνταγματική αναθεώρηση με απλή αναλογική σαν πάγιο σύστημα.
Θέλετε απλή αναλογική; Κι εμείς την θέλουμε. Αλλά συγχρόνως θέλουμε κι ένα όριο για να μπει ένα κόμμα στη βουλή τουλάχιστον 5%. Διαφορετικά θα μας κυβερνούν οι έσχατες μειοψηφίες κι ο κάθε ηγετίσκος θα κρατάει την χώρα όμηρο.
Κώστας Δαλακιουρίδης