Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Λένε, πολύ σωστά, ότι ο πολιτισμός και το επίπεδο ενός τόπου ή σπιτιού φαίνεται από τις τουαλέτες του.
Τον καιρό των παππούδων και των γιαγιάδων μας δεν υπήρχε ούτε αποχέτευση, ούτε τουαλέτες. Το «αναγκαίο» ή «καμπινές» ή «το μέρος», όπως λεγόταν η τουαλέτα, δεν ήταν μέσα στο σπίτι, αλλά έξω και μακριά, στην άκρη της αυλής και του κήπου. Συνήθως ήταν φτιαγμένη πρόχειρα από λαμαρίνες. Ήταν παντός καιρού, ευάερες και ευήλιες. Αντί για πόρτα είχαν έναν μπερντέ από τσουβάλι ή κουρελού και αντί για χαρτί υγείας κομμάτια από εφημερίδες ή περιοδικά (Ρομάντζο, Ντόμινο, Φαντάζιο, Μπλεκ, Λούκι Λουκ, Κατερίνα, Μικρός Ήρως κ.ά.), οπότε ταυτόχρονα διάβαζαν και τα νέα, τις προβλέψεις του Καζαμία, στιχάκια, ερωτικές ιστορίες ή εικονογραφημένες περιπέτειες του Σπίθα και του Παιδιού Φάντασμα.
Παλιότερα στο στρατό η τουαλέτα ονομαζόταν «Καλλιόπη» και το καθάρισμα της αποτελούσε αγγαρεία και τιμωρία.
Όταν κάποιος πήγαινε στην τουαλέτα για ευφημισμό έλεγε «πάω να κάνω μια κατάθεση», ή «πάω εκεί που κι ο βασιλιάς πηγαίνει μόνος του».
Και οι μαθητές κατά τη διάρκεια του μαθήματος όταν ήθελαν να πάνε στην τουαλέτα ζητούσαν άδεια λέγοντας «Κύριε, να πάω στο μέρος;».
Στην Αγγλία η τουαλέτα έχει διάφορα ονόματα, WC (Water Closet), bathroom, restroom κ.ά.
Τα περισσότερα σπίτια σήμερα έχουν εσωτερικά, μέσα στο σπίτι, δύο ή και τρεις τουαλέτες και ανάλογους μπιντέδες. Πολύ λογικό και απαραίτητο, διότι εάν ζουν πολλά άτομα στον ίδιο χώρο και χρειάζονται ταυτόχρονα την τουαλέτα, δεν είναι καθόλου ευχάριστο αυτή να είναι κατειλημμένη και ο άλλος να περιμένει απ’ έξω.
Λένε μάλιστα, ότι ο ταχύτερος άνθρωπος στον κόσμο είναι εκείνος που τον έπιασε κόψιμο (ευκοίλια) και τρέχει για την τουαλέτα…
Σήμερα οι τουαλέτες έχουν αναβαθμιστεί σε πολιτιστικά κέντρα, αφού με τα smartphones μπορεί κανείς ταυτόχρονα να διαβάζει βιβλία, τα νέα των εφημερίδων, να βλέπει ταινίες, τα mail, το facebook, το twitter, το messenger κλπ.
