Ένα από τα πράγματα που επιχείρησα να φτιάξω φέτος το Πάσχα είναι τα τσουρέκια.
Πέρσι είχα αγοράσει μια μεγάλη κουλούρα και άλλα μικρότερα τσουρέκια στολισμένα με κόκκινο αυγό, τα πιο ακριβά, αλλά όταν ήρθε η ώρα να τα φάμε ήταν ένα τίποτα, μαλακά και ελαφρά σαν βαμβάκι. Μόλις το βουτούσες στο φλιτζάνι με τον καφέ ή το τσάι σούρωναν και γίνονταν ένα στουπέτσι που δεν κατέβαινε στο λαιμό.
Μπήκα λοιπόν στο Ιντερνέτ, διάβασα διάφορες συνταγές, πήγα αγόρασα όλα τα υλικά και τις φόρμες, και βάλθηκα να φτιάξω δικά μου, σπιτικά και πραγματικά τσουρέκια.
Την πρώτη φορά δεν φούσκωσε το ζυμάρι.
Τη δεύτερη παραφούσκωσαν, έπεσε πολλή μαγιά.
Την τρίτη φούσκωσαν κανονικά, αλλά κάηκαν στο ψήσιμο στο φούρνο.
«Δεν γίνονται έτσι τα τσουρέκια», μου είπε η ξαδέλφη μου που τη ρώτησα.
«Και πώς γίνονται;»
«Με το μάτι».
Μετά από αυτό αποφάσισα να πάω στον οφθαλμίατρο και παρακάλεσα όλες τις έμπειρες ξαδέλφες, ανιψιές κλπ. να φτιάξουν μερικά τσουρέκια παραπάνω και για μένα.
