Γράφει η Δέσποινα Ποικιλίδου
Τα νέα δυσοίωνα, έξω ένα «διαρκές στάξιμο, σε ημέρα βροχερή», ο παγκόσμιος πολίτης σε καραντίνα, λόγω ενός πρωτόγνωρου επιθετικού λοιμού, πλην όμως προλεγόμενου, ν και πολλοί που έχουν δόγμα το «μια ζωή την έχουμε», τον αμφισβητούν, η οποία όμως ζωή δυστυχώς απειλείται στο έπακρο και αναγκάζει την διεθνή κοινότητα να πάρει βαριεστημένα μεν, επείγοντα δε και αυστηρά μέτρα για να προστατεύσει αυτήν την μία και μοναδική ζωή.
Και μέσα σ’ ένα τέτοιο δυσάρεστο κλίμα, εγώ έπιασα την πέννα, κι έχω μεγάλη απορία να δω πως θα τα βγάλει πέρα μ’ όλην αυτή την πρωτόγνωρη και ασύλληπτη επικαιρότητα.
Αν και για να είμαι ειλικρινής, φίλε μου αναγνώστη, τα έγραψε, δεν τα έγραψε κατά κόρον, σε βαθμό υπερβολής με κίνδυνο να γίνει γραφική;
Ατέλειωτα σχόλια από το διαδίκτυο μας πληροφορούν για την όποια έξαρση ή ύφεση παγκοσμίως του covid 19.
Όσο πιο γρήγορα λαμβάνονται αυστηρά προληπτικά μέτρα και η άμεση εφαρμογή τους τόσο καλύτερα.
Δηλαδή μένουμε σπίτι (τραγουδώντας το εμπνευσμένο τραγούδι του αείμνηστου Κηλαϊδόνη «θα μείνω σπίτι»), δεν κάνουμε άσκοπες επαφές ούτε με συγγενείς, ούτε με φίλους, μόνο τις απαραίτητες προμήθειες από τα σουπερ μάρκετ ή τα φαρμακεία.
Οι βόλτες στους δρόμους της πόλης ή της γειτονιάς μόνο στα όνειρά μας…
Εδώ θα παραθέσω, φίλε μου, μια παράφραση που έκανα σ’ ένα γνωστό τραγούδι, που έχει ως εξής:
Κοιμήσου, Περσεφόνη, στην αγκαλιά της γης,
στου κόσμου το μπαλκόνι, ποτέ μην ξαναβγείς.
Κι εγώ το μετέτρεψα έτσι:
Θυμήσου, Περσεφόνη, τους δρόμους της ζωής,
μόνο στα όνειρά σου, θα τους ξαναδιαβείς.
(Ποιητική αδεία)
Το ζήσαμε και αυτό, συνομήλικε συνοδοιπόρε, που διάγουμε τα εν ευρωστία, σε αντίθεση με όσους έφυγαν πρόσφατα, τους οποίους τιμήσαμε και συνοδέψαμε στις εκκλησίες με ψαλμούς και ύμνους και ωδές πνευματικές. Όμως ο λόγος που πρέπει να προσέχουμε μην πεθάνουμε στην διάρκεια αυτού του λοιμού είναι ότι θα μας θάψουν άκλαυτους. Εχε το νου σου. Κράτα λοιπόν γερά…
Με όλ’ αυτά τα προβλήματα που μας δημιουργεί καθημερινά ο ιός, ξεχάσαμε τον αγώνα που δίνουν τα παιδιά μας πέρα εκεί στον Έβρο, φυλάττοντας Θερμοπύλες.
Όμως ο φθονερός γείτονας, ο ιός αυτός του σατανά, που εποφθαλμιά να κατακτήσει την πατρίδα μας, επιμένει ακάθεκτος και τροφοδοτεί με παράνομους, θρασείς και επικίνδυνους εισοβο΄λείς, που επιχειρούν βάναυσα να παραβιάσουν τα σύνορα μιας ξένης και ελεύθερης χώρας με τρόπο υβριδικό.
Κι ενώ όλοι αυτοί οι ιοί του σατανικού γείτονα προσπαθούν να ρίξουν τα συρμάτινα τείχη μας κατ’ εντολή του, εκείνος «ως λέων ωρυόμενος περιέρχεται», ψάχνοντας να βρει συμμάχους, με ψευδείς ειδήσεις και προπαγάνδα, γνωρίζοντας καλά το τούρκικο παζάρι.
Πάει πότε με τον Τραμπ, πότε με τον Πούτιν και με την Λιβύη, μα προ παντός με την ύπουλη και δολοπλόκα Μέρκλε που του μοιάζει και ταιριάζουν τα χνώτα τους, την οποία αφού προσκάλεσε στην Τουρκία τη δώρισε ένα καθρέπτη.
Και όλοι εμείς γίναμε ακούσιοι θεατές μιας «ταινίας του παράλογου», να βλέπουμε με αηδία, την μπεμπέκα Μέρκελ να κρατάει τον καθρέπτη και να βλέπει τη φάτσα της, κάνοντας χαρούλες όπως θα έκανε ένα μικρούλι σε παιδική χαρά, και τον επίδοξο σουλτάνο να χειροκροτεί βλέποντας πως πέτυχε το σκοπό του.
Δύο ευτυχισμένα σατανικά συνεταιράκια. Και εσένα, φίλε μου, σε ακούω να λες ψιθυριστά, «άσε τον τρελό στην τρέλα του»…
Τώρα η πέννα, θέλει να του γράψει μια ευχή, να πέσει μέσα στον λάκκο που μετά μανίας σκάβει για τους άλλους μα προ παντός για την γλυκιά και γαλάζια πατρίδα μας που τα παιδιά της πριν από 199 χρόνια θυσιάστηκαν για την ελευθερία της.
Τον λοιμό COVID 19, οι ειδικοί τον χαρακτήρισαν παγκόσμιο κίνδυνο και ότι βρισκόμαστε σε ένα άγνωστο πόλεμο, που ακόμα και με την λήξη του δεν είναι το τέλος, είναι απλώς η «αρχή ωδίνων».
Όσο για την πείνα, χρόνια τώρα άνθρωποι λιμοκτονούν και πεθαίνουν, όχι από τον κορονοιό, αλλά από πείνα 15 χιλ. καθημερινά.
Θυμάσαι, φίλε μου, εκείνο το παιδάκι που λίγο πριν πεθάνει, είπε κλαίγοντας, «θα τα πω όλα στο Θεό».
Μήπως ο κορονοϊός είναι η συνέπεια της αμαρτίας μας με αμέτρητα θύματα τα οποία περιμένουν συνωστισμένα τον βαρκάρη του Αχέροντα να τα μεταφέρει στην απέναντι όχθη;
Anyway που λένε οι Άγγλοι, ας έρθουμε στην ουσία του πράγματος. Όσο και αν κάποιοι αμφιβάλουν η αρχή έγινε. Πήραμε μια γεύση των ωδίνων που θα ακολουθήσουν.
Έπονται «φωναί και βρονταί και αστραπαί, και σεισμός μέγας, οποίος δεν έγινε αφού οι άνθρωποι υπήρξαν επί της γης». Αποκαλ. Ιj’18. Επίσης προειδοποιεί, «Ουαία εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβει ο Διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει». Αποκαλ.ιβ΄12.
Υπάρχει και «το χάραγμα 666, επί των μετώπων και της δεξιάς χειρός», καθώς και ο Αρμαγεδώνας…
Αυτά και πολλά άλλα θα συμβούν, αλλά για τους πιστούς θα συντομέψει ο χρόνος και θα ακολουθήσει η αρπαγή, σε έναν νέον ουρανό και νέα γη όπου θα κατοικεί η ειρήνη και η δικαιοσύνη Του εις τους αιώνες.
Η έρευνα των Γραφών, είναι τώρα πιο επιτακτική παρά ποτέ.
Κλείνοντας αυτή την έρευνα, θέλω να προτείνω στην πέννα μου να περιγράψει ένα αξέχαστο περιστατικό από τα παιδικά μου χρόνια που έμεινε ανεξίτηλο στην μνήμη μου.
Τις Κυριακές συνήθως πήγαινα στο Κυριακό σχολείο. Ήμουν περίπου 8 ετών.
Εκείνη την Κυριακή , ο πατέρας μου με πήρε μαζί του στην εκκλησία. Εκεί όλοι μαζί ψάλαμε έναν ύμνο, που ακόμα τον θυμάμαι:
‘Ω, τι ευτυχής λογισμός, τι λαμπρότης,
εάν πριν με πλήξει θανάτου νεκρότης,
Χριστός ο Σωτήρ θα κατέλθει ενδόξως
να δεχθεί τους πιστούς αυτού.
Ποτέ τέλος Χριστέ,
Την Σην θ’ αναμέλψω ωδήν;
Ο Σωτήρ μας επιστρέφει!
Αλληλούια, Αμήν.
Πέρασαν τα χρόνια μα ποτέ δεν ξέχασα πως έκανα τότε μια ευχή: προτού να με πλήξει του θανάτου νεκρότης, να ζήσω αυτήν την ώρα της αρπαγής των πιστών.
Ακόμα και τώρα σκέφτομαι αυτόν τον ευτυχή λογισμό… αλλά όχι μόνη μου, μα με όλα τα αγαπητά μου πρόσωπα, φίλους, γνωστούς , συγγενείς…
Τι λες, φίλε μου, έρχεσαι και συ μαζί;
Ζωγράφος – Λογοτέχνης
