Εις ώτα μη ακουόντων
Σαν να μη μας τα λες καλά σύντροφε Μπαλαούρα. Αφού λύσατε όλα τα προβλήματα της χώρας αποφασίσατε να κόψετε τις περιττές σπατάλες. Μέσα στη μαρξιστική σας αντίληψη ήταν σκάνδαλο η μεταφορά του Αγίου Φωτός και μάλιστα φανήκατε και υπερασπιστής της Ορθοδοξίας αφού τόσο καιρό έκανε μια ιεροτελεστία που ήταν παγανιστική και δεν το ήξερε. Φαίνεται ότι μετά την εξουσία θέλετε να κατακτήσετε και την εκκλησία. Να σας δούμε πατριάρχη κι ας μας φάει το μαύρο σκότος!
Εσείς βέβαια τα έχετε τακτοποιήσει όλα ωραία και θέλετε να βοηθήσετε και τους «φτωχούς το πνεύματι» να δουν την αλήθεια. Κι αυτή είναι σύμφωνα με τα ιερά σας βιβλία ότι ήρθαμε από το πουθενά και πάμε στο πουθενά και θέλετε αυτό να μας γεμίζει. Εν τοιαύτη περιπτώσει είναι απολύτως θεμιτό να δώσουμε εμείς το νόημα σ’ αυτό το διάλλειμα της ύπαρξης και ο σκοπός μας θα μπορούσε να είναι να τα κάνουμε όλα λαμπόγιαλο. Επικουρικά θα μπορούσαμε ναβυθίσουμε στη φτώχια τους συμπολίτες μας ώστε να είναι όλοι ίσοι. Κι αφού τα πετύχουμε αυτά πόσο υα τους πείραζε που θα τους στερούσαμε το Άγιο Φώς;
Για να σοβαρευτούμε όμως σύντροφε, ούτε το δικό σας σύστημα ούτε των φονιάδων των λαών γεμίζει την ψυχή μας. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι σύμβολα. Εσείς διαλέξατε τον Μπελογιάννη και δεν σας πειράζει να χρηματοδοτήσετε το σπίτι του. Αν σας γεμίζει, με γεια σας με χαρά σας. Όμως σε πολλαπλάσιους από εσάς τους γεμίζει ν’ ακούν τον ιερέα να ψάλλει «Δεύτε λάβετε φως εκ του ανεσπέρου φωτός». Αν μη τι άλλο είναι πιο ποιητικό.
Προσωπικά βέβαια διαφωνούμε με το πανηγύρι που γίνεται στον Πανάγιο Τάφο αλλά δεν μας πέφτει λόγος. Ούτε μας νοιάζει αν πρόκειται για θαύμα ή όχι. Αν κανείς χρειάζεται θαύματα σημαίνει ότι η πίστη του είναι στον αέρα και θέλει κάτι το υπερφυσικό για να την
τονώσει ή να την επιβεβαιώσει οπότε μόνο πίστη δεν είναι.
Αυτό που μας θέλγει είναι ο συμβολισμός . Ένας ποιητής μας ο Γιώργος Θέμελης έγραφε «μέσα από τους κήπους των νεκρών έρχεται ο έρωτας». Και μέσα από τον τάφο η ελπίδα ιδίως αυτές τις μαύρες εποχές. Αν πηγαίνατε στην Ανάσταση κύριε Μάκη μας και βλέπατε την αγαλλίαση στα πρόσωπα όταν παίρνει ο ένας από τον άλλον φως, θα νιώθατε για μια στιγμή ότι είστε κάτι παραπάνω από εβδομήντα κιλά χώμα.
Παλιότερα κάναμε Πάσχα σε χωριό χωρίς ιερέα και φυσικά ακούγαμε την ακολουθία από το τρανζίστορ. Όταν παίρναμε το φως από τις καντήλες που βέβαια τις ανάβαμε μόνοι μας, ούτε στιγμή δεν μας πέρασε από τον νου ότι δεν ήταν Άγιο. Και τα πρόσωπά μας τα φώτιζε η ίδια λάμψη αυτή που προέρχεται από την αγάπη, κι αυτή είναι το πραγματικό θαύμα.
Βέβαια αυτά είναι ψιλά γράμματα για όσους από όλη αυτή την κατάσταση, τούς μένει μόνο η γεύση της μαγειρίτσας.
Κώστας Δαλακιουρίδης.
ΥΓ. Η στήλη θα απουσιάσει την περίοδο των γιορτών. Καλό σας Πάσχα.
