Γράφει η Δέσποινα Χ. Ποικιλίδου Ζωγράφος – Λογοτέχνης
Μέσα στα βαθειά χαράματα άκουσα την επιτακτική φωνή της κι έχασα τον ύπνο μου.
-
Σήκω, μου είπε, άφησε κάθε άλλη ενασχόλησή σου, πάρε με στα χέρια σου, και άρχισε να αποτυπώνεις πάνω στο λευκό χαρτί, τα μύρια όσα συμβαίνουν την ώρα αυτή στον πλανήτη γη. Όσα βέβαια μπορείς και όσα μπορεί να συλλάβει η στοιχειώδης νοημοσύνη του.
-
Εκεί έξω οι φίλοι σου σε περιμένουν να κάνετε μαζί μια εκ βάθους ανασκόπηση των γεγονότων.
Και μη νομίζεις, δεν είσαστε αμελητέα ποσότης και η άποψή σας μετράει. Πόσες φορές στην ιστορία της ανθρωπότητας, αυτή η λαϊκή μάζα ανέτρεψε τον ρουν της ιστορίας.
Διότι όπως λέει και μια σοφή φράση, «όποιος υποτιμά την νοημοσύνη του άλλου, θέτει εν αμφιβόλω την δική του».
Ύστερα απ' όλα αυτά που μου καταλόγισε, φίλε μου, επιτακτικά, την πήρα στα χέρια μου, «της κείνης ρήμασι πειθόμενη» και αφέθηκα να την υπηρετήσω, σεμνά και ταπεινά.
Ήδη θα το κατάλαβες, φίλε μου, πως όλη αυτή η εισαγωγή, αναφέρεται στην πέννα μου, που την κρατώ στα χέρια μου «με σχολαστική ευλάβεια».
Και τώρα μαζί θα δούμε, τι έχει να μας προσάψει και σε τι θέλει να επιστήσει την προσοχή..
Και πρώτα πρώτα, εκεί στην μακρινή Αμερική, όπου όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, προέβαλαν το μαζικό ξεσηκωμό σε όλες τις πολιτείες, για έναν αδόκητο, πλην όμως βάναυσο θάνατο από πνιγμό ενός Αφροαμερικανού από κάποιον ανθρωπόμορφο αστυνομικό ρατσιστή.
Αυτή η πολύπαθη φυλή έχει υποφέρει τα πάνδεινα από μία μερίδα αλλόφυλων ρατσιστών, που ήρθαν και κατάλαβαν την Αμερική εξοντώνοντας όλους τους γηγενείς πληθυσμούς και κατέλαβαν δια της βίας την γη τους.
Οι απέραντες όμως αυτές εκτάσεις, χρειάζονταν εργατικά χέρια, για να τις καλλιεργούν. Έτσι λοιπόν, οι αθεόφοβοι, σκέφθηκαν να πάνε στην ζούγκλα του Αμαζονίου και με ένα λάσο, να συλλάβουν κάποιους φτωχούς μεν, πλην όμως ελεύθερους σαν τις ζέβρες και τις αντιλόπες, μαύρους, ανθρώπινα όντα, αθώα πλάσματα του Θεού, τα αλυσόδεσαν και τα μετέφεραν στην Αμερική, για της βίας να καλλιεργούν άνδρες και γυναίκες, τα χωράφια τους.
Βλέπεις, οι δικές τους γυναίκες, με τις βεντάλιες και τα κρινολίνα, δεν συμμετείχαν στις αγροτικές δουλειές.
Έτσι βρήκαν αυτούς τους δούλους, να δουλεύουν αμισθεί για ένα κομμάτι ψωμί, και να τους βιάζουν επί πλέον, κι έτσι προέκυψε και η φυλή των μυγάδων, ούκ ολίγοι…
Όμως μέσα σε όλη αυτή την ατυχία τους, στα βάσανα και τις ταλαιπωρίες τους, άκουσαν για ένα Θεό της αγάπης, έναν πολυεύσπλαχνο Θεό, προέτρεξαν λοιπόν σ' Αυτόν και τον έψαλαν με τις υπέροχες φωνές – Θεού χάρισμα – τα περίφημα σπιρίτσουαλς.
Ένα δείγμα:
Σε ποιόν τον πόνο μου να πως σε ποιόν;
Ω. Κύριε κανείς δεν ξέρει.
Τον πόνο που μου θλίβει την ψυχή,
Παρά ο Χριστός μονάχα.
**
Είμαι ράκος θλιβερό,
υποφέρω και πονώ,
μόνο Εσύ Χριστέ μπορείς,
τον πόνο μου να πάρεις Συ Χριστέ.
Ο Θεός τους χάρισε ωραίες φωνές.
Τους χάρισε δυνατό κορμί.
Του χάρισε αρκετή ευφυΐα.
Διάσημοι τραγουδιστές είναι μαύροι.
Διάσημοι αθλητές, που δόξασαν την Αμερική είναι Αφροαμερικανοί, και ακόμα έγιναν πρόεδροι της Αμερικής και κατέλαβαν τα ύπατα αξιώματα της χώρας.
Κι εκείνοι παρ' όλα αυτά δεν λένε να καταλαγιάσουν τον ρατσισμό που τους διακατέχει, από την εποχή των Κου Κλουξ Κλαν, με τις άσπρες κουκούλες, να κρύψουν την κατάμαυρη ψυχή τους.
Το τελευταίο αυτό θανατηφόρο επεισόδιο, ενός νέου και εύσωμου Αφροαμερικανού, που όλη η ανθρωπότητα παρακολούθησε με κομμένη την ανάσα, μας έβαλε σε σκέψεις, πόσο μπορεί ο αντίδικος μας διάβολος να παραμορφώσει τον άνθρωπο και να τον κάνει σαν τα μούτρα του, να τον κάνει… σατανά.
Το ίδιο έκανε με τον Κάιν και τον Αβελ.
Το ίδιο κάνει και με μένα και σένα, φίλε μου, και βάζει μέσα μας την ζήλεια και το μίσος στον όποιο συνάνθρωπό μας. Μετά από όσα υπέφερε αυτή η μαύρη φυλή από λευκούς, που ανθρώπινη πένα δεν δύναται να περιγράψει, αυτό το τελευταίο θανατηφόρο περιστατικό, ξεσήκωσε τον κόσμο που τον έπνιξε το δίκαιο του και αντέδρασε μ' αυτόν τον τρόπο που βλέπουμε στο διαδίκτυο, με απρόσμενες και απρόβλεπτες συνέπειες.
Η βία, η αδικία, προσβολή, η εκμετάλλευση, το μίσος και ο εκφοβισμός ανά τους αιώνες, ε, πόσο πια ν' αντέξουν, ξέσπασαν οι άνθρωποι και τα έκαναν όλα «γης Μαδιάμ».
Ο αθώος, πρώτος ας σηκώσει το χέρι…