Σφήνες του Αφεντούλη
Ναι, απορημένοι λάτρεις των (μελο)δραματικών εξιστορήσεων του εμπειροτέχνη πολιτικού αναλυτή, θείου Αφεντούλη, καλά διαβάσατε, αφού ο τίτλος με μια δεύτερη ματιά φωτογραφίζει την ανελέητη στάση του δόκτορος Σόιμπλε έναντι της πενόμενης χώρας μας, αμφιβάλλει κανείς;
Δεν ελπίζω(!), σε ταχεία αποκατάσταση της ζημιάς επιχειρήσεων και νοικοκυριών από την επταετή και βάλε ύφεση τριών Μνημονίων – ούτε «χούντα των κολονέλων» να ήτανε, όπως ξαναγράψαμε, το θυμάστε αντιστασιακοί συνταξιούχοι, αγωνιούντες περί τυχόν μείωσης κάθε νέου μηνιάτικου, χτύπα ξύλο(!), κι απλήρωτοι μισθωτοί μου, τα κεσάτια της εργοδοσίας μέσα(!);
Αν όχι, ο επί εκπαιδευτικών θεμάτων χαμηλοσυνταξιούχος ρεπόρτερ μας, «Μήτσος», να μην υιοθετεί αβάσιμες διαδόσεις, αποφαινόμενος: «Με την προοιωνιζόμενη κατάργηση διδασκαλίας της Αντιγόνης, στο καπάκι εξοβελισμού τού Θουκυδίδη από τα Λύκεια, για να μην ξεχνιόμαστε, κόβω να πληθαίνουν τα “αλμυρά φιστίκια”, προσεχώς, νερό θα υπάρχει άραγε;», καθόσον προ ημερών και σε διάψευση των ανωτέρω, βεβαίως – βεβαίως, το Υπουργείο Παιδείας εγγυήθηκε παραμονή της τραγωδίας του Σοφοκλέους, αφενός.
Αφετέρου, και κατ’ ελάχιστο να αληθεύουν οι φήμες, αν είπαμε(!), προς τι η ανησυχία, όταν η πένα μας έχει δηλώσει πανέτοιμη να επικαιροποιήσει Σοφοκλή και όχι μόνο, προς μεγάλη διδαχή της κοινής γνώμης;
Ναι, για(!), κι αντί άλλης αποδείξεως ακολουθεί:
Η ανθρωπιά στο χρηματιστήριο.
Κακά τα ψέματα, αρχαιολάτρες μου. Όταν οι ανάλγητοι κανόνες «Σόιμπλε» αποτελούν θέσφατο την ώρα που η χειμαζόμενη Ελλάδα αναζητεί απάγκιο εναγωνίως, οι τραγικοί συμβολισμοί μας είναι προφανείς, όσο να πείτε, κι έτσι σπεύδουμε να αναρτήσουμε επιγραφή: «Επικήδειους, ξόρκια δαιμονίων, συντάξεις μνημονίων αναλαμβάνουμε, Θεός σχωρέσ’ τους προς ευημερία των αριθμών αδικοχαμένους», υπό την αίγλη της οποίας, ο ρεπόρτερ απαγγέλλει, ως άλλος Μποστ:
Βοώντος και κραυγάζοντος του Σόιμπλε οργίλου,
καθώς τα λέει ο Σοφοκλής, νεότερος Αισχύλου,
οφειλετών παράπονα, έχουμε ζόρια βλέπετε,
το ΔουΝουΤου αξιολογεί και τραγωδία έπεται.
Αλί, αλί και τρισαλί, σύνελθε Κουαρτέτο
που συνιστάς λιτότητα, Μνημόνιο νέτο σκέτο,
εάν οι πείνες σφίξουνε θα γίνουμε μοντέλα
ποιος Αντιγόνη σέβεται πάνω στην πασαρέλα;
Αιδώς, λοιπόν, σεμνύνεστε, οι κεφαλαιοκράτες,
που ιερό δεν έχετε και στύβετε τους πάντες,
οι τραγικοί αιώνες ζουν, μα εσείς θα ξεχαστείτε,
η Ιστορία δε συγχωρεί και πριν αποσυρθείτε,
οξύνετε την ακοή να πληροφορηθείτε,
Ελλήνων τα πολιτικά, ώστε ν’ αντιληφθείτε,
πως όσο σφίγγει η μέγγενη, η πίεση ενοχλεί,
και δυσφορίας ένεκεν μοιραία ακολουθεί:
Ιφιγένεια Εξουσία αποδέχεσαι θυσία;…
Τώρα που γράφω τραγικούς
και «αυτοσυγκινούμαι!»(!),
θα πιάσω τους φιλιππικούς
σταράτα να τα πούμε.
Φωνή Αδώνιδος ηχεί να κλάψει η Κλυταιμνήστρα,
για να λυγίσει ο Αίολος με τη μοιρολογίστρα,
μήπως ανοίξει τον ασκό, ούριος να φυσήξει,
Αριστερά «ανεπρόκοπη» υπέρ λαού να ρίξει.
Ω ναι(!), στης Αίγινας τα ανοιχτά ένθα κουβέρνου πόρτο,
πλέουν τριήρεις Πειραιώς κι ο «Μήτσος» στο ραπόρτο,
τον Μητσοτάκη κιάλαρα με την «αλήθεια» σήμα
να εφορμά στη θάλασσα, αναφωνών το ποίημα:
– Κύριε Τσίπρα, μη βαράς, «Κυναίγειρος» τυγχάνω,
αν δεν γενώ πρωθυπουργός την αρχηγία χάνω.
- Κυριάκο μου ηρέμησε, την πλώρη μη δαγκώνεις,
εγώ δεν πέφτω στα ρηχά, τον Σόιμπλε πληγώνεις,
απάντησε ο Αλέξης κι όσο για την τύχη όλων ημών των κωπηλατών κατόπιν τούτων;
«Ας γιούζουαλ», τα κεφάλια μέσα, χρεοφειλέτες μου, τι να λέμε τώρα!…
-Ω-
