Η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ρητίνης Πιερίας

Στην παρούσα εργασία, θα προσπαθήσουμε στο μέτρο του εφικτού, να προσεγγίσουμε το θέμα: “Η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ρητίνης Πιερίας [Σύντομη ιστορική, θεολογική  και πολιτιστική ανασκόπηση]”. Κατά κύριο λόγο, η μελέτη μας στηρίζεται –μεταξύ άλλων– στα ακόλουθα συγγράμματα και έρευνες:  1. Νικόλαος Γραίκος, “Η εκκλησιαστική εικονογραφία ως πηγή για την τοπική ιστορία της Πιερίας. Καλλιτεχνικές τάσεις και σύνολα φορητών εικόνων από την Πιερία” (τέλη 18ου – μέσα 20ου αιώνα). Πρώτη συμβολή. Στο: Πιερία 3, (2008), 385–500. 2. Βασίλης Κατσαρός,  “Η ανάγκη για μία συγκέντρωση βυζαντινών και μεταβυζαντινών επιγραφών της Πιερίας” σε ένα corpus. Στο: Πιερία 3, 75–131. 3. Μελίνα Παϊσίδου, “Το Καθολικό της Μονής του Αγίου Γεωργίου Ρητίνης στην Πιερία: μελέτη τοπογραφίας, αρχιτεκτονικής, μνημειακής ζωγραφικής”, στο “Πιερία στα Βυζαντινά και στα Νεότερα χρόνια”, 4ο Επιστημονικό Συνέδριο, Κατερίνη 25-28/11/2009. 4. Θανάσης Παπαζώτος, “Βυζαντινά και μεταβυζαντινά μνημεία Πιερίας”. Στο: Πέμπτο Συμπόσιο Βυζαντινής και Μεταβυζαντινής Αρχαιολογίας και Τέχνης. Πρόγραμμα και περιλήψεις ανακοινώσεων. Θεσσαλονίκη 7-9/6/1985, 77-78. και 5. Σημαντικές πληροφορίες αντλήσαμε και από την σωστική ανασκαφή που διεξήχθη το 2008 από την 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων με την επίβλεψη της τότε προϊσταμένης της 9ης ΕΒΑ δρ. Ε. Μαρκή, καθώς και από τις προφορικές παραδόσεις των ντόπιων κατοίκων της περιοχής.

Τα βασικά ερωτήματα ανάπτυξης, με τα οποία θα ασχοληθούμε, είναι τα ακόλουθα:

α. Ποια είναι βασικά  στοιχεία που καθιστούν το καθολικό της Μονής του Αγίου Γεωργίου ως μοναδικό, ιστορικό διατηρητέο μνημείο; β. Ποιος ήταν ρόλος του μοναστηριού από την εποχή της Τουρκοκρατίας για την Ρητίνη και την ευρύτερη περιοχή μέχρι σήμερα;  και γ. Ποιες πολιτιστικές δράσεις παρουσιάζει η Ιερά Μονή του Αγίου Γεωργίου, οι οποίες  την αναδεικνύουν μοναδική στην περιοχή των Πιερίων;

1. Ιστορικά και θρησκευτικά στοιχεία

α. Γεωγραφική θέση

Το μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου  βρίσκεται κτισμένο στα βορειοανατολικά του οικισμού  Ρητίνης (παλαιό τσιφλικοχώρι Τούρκου μπέη από τη Βέροια[1]), επάνω σ΄ ένα βραχώδες έξαρμα του βουνού, στους πρόποδες των Πιερίων. Σχετικά με την ίδρυση της Μονής του Αγίου Γεωργίου, παρόλο που δεν υπάρχουν επαρκή ιστορικά στοιχεία, έρχονται να καλύψουν τα “κενά” τα αρχαιολογικά ευρήματα, όπως κτητορικές επιγραφές, τοιχογραφίες, κ.τ.λ..

Η Μονή, όπως προαναφέρθηκε, είναι κτισμένη σε απόσταση 2 χιλιομέτρων ανατολικά του οικισμού Ρητίνης, η οποία από τις τρεις πλευρές περιβάλλεται από ένα κρημνώδες έδαφος που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως φυσικό τείχος. Ενώ από τη νοτιοδυτική πλευρά ο χτιστός περίβολος  ενισχύει την αμυντική ικανότητα και προστασία του μοναστηριού.

Αρχικά δεν γνωρίζουμε το αρχικό όνομα της γεωγραφικής θέσης, το οποίο ενδεχομένως να  επιβιώνει με κάποιες παραλλαγές και ακουστικές παραφθορές ή αλλοιώσεις  που έφτασαν έως τις αρχές του 20ου αιώνα. Μεταξύ άλλων, ξεχωρίζουμε την επωνυμία Ρεντίνι(η), η οποία θεωρούμε ότι ανταποκρίνεται στο αρχικό όνομα της θέσης.  Λαμβάνοντας υπόψη τις  ιστορικές πηγές, η σημερινή ονομασία του οικισμού Ρητίνη υπέστη πολλές γλωσσικές παραλλαγές, όπως Ρεντίνι (1900), Ρητίνια,  Ριτίνια (1949), Ρετίνι, Ρετίνια,  Ρητίνα, Ρητίνη (1921,1951)[2]. Σύμφωνα με τους ιστορικούς θα μπορούσε να συσχετιστεί ετυμολογικά από τα ειδικά γεωφυσικά γνωρίσματα μιας περιοχής, δηλ (δαλματικής προέλευσης redina = ζωντανός φράχτης, οχύρωμα, ύψωμα). Αξιοσημείωτο γεγονός αποτελεί η περίοπτη θέση  της Μονής του Αγίου Γεωργίου παρουσιάζοντας ένα φυσικό οχυρό, αποκομμένου από την υπόλοιπη ημιορεινή περιοχή, εξαιρετικής στρατηγικής σημασίας, ελέγχοντας το πέρασμα προς Ελατοχώρι και Αλιάκμονα    [3].

Κάποιος  θα μπορούσε να παρατηρήσει ακόμη και σήμερα, ότι η ευρύτερη περιοχή του οικισμού Ρητίνη, καθώς και η γεωγραφική θέση της Μονής του Αγίου Γεωργίου φέρει τα χαρακτηριστικά των οχυρών περασμάτων. Ο ιδιαίτερος χαρακτήρας της δίνεται και σε πληροφορία του 19ου αιώνα σχετικά με την ορεινή, δασώδη και δύσβατη έκταση μεταξύ Ολύμπου και Πιερίων που αποκαλείται Παλάτι. Η ονομασία Παλάτι είναι γνωστή ακόμη και σήμερα στους ντόπιους κατοίκους της περιοχής, ως “Παλάτιον, αρματολίκι του Παλατίου, χωριά του Παλατίου και Παλάτι του Ολύμπου” [4].

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, τόσο ιστορικές όσο και από τις προφορικές παραδόσεις των κατοίκων της περιοχής, η  ίδρυση της Μονής στην οχυρή και δυσπρόσιτη θέση είναι δυνατόν να συνδυάζεται  με τη δράση των κλεφτών και των αρματολών της περιοχής των Πιερίων. Αυτή η εκτίμηση ενδυναμώνεται και από την αφιέρωση της Μονής σ’ ένα στρατιωτικό άγιο, ο οποίος απεικονίζεται έφιππος και πάνοπλος με πλούσιες αρχοντικές ενδυμασίες.  Η αφιέρωση στον κορυφαίο στρατιωτικό άγιο Γεώργιο συσχετίζεται και ταυτίζεται  με την ιδεολογία που ενέπνεε τους υπόδουλους χριστιανούς της τουρκοκρατίας, οι οποίοι ζητούσαν τη βοήθεια και συμπαράσταση των στρατιωτικών  αγίων[5]..

Το χτίσιμο του μοναστηριού έχει συνδεθεί με πολλά έθιμα και προφορικές λαϊκές παραδόσεις. Μια από αυτές είναι και η ακόλουθη:  “Έτσι πριν ακόμη ολοκληρωθεί ο κύριος ναός, ο επικεφαλής μπέης των Τούρκων εμπόδισε τις εργασίες και οι κάτοικοι του  έδωσαν γερό μπαχτσίσι (= μεγάλο χρηματικό ποσό), για να τους επιτρέψει να συνεχίσουν. Τους ανάγκασε, όμως, να χτίσουν κάτω από το έδαφος τρία σκαλοπάτια, διότι ήταν υπόδουλοι. Επίσης τους έβαλε και διάφορους άλλους περιοριστικούς όρους. Σύμφωνα με την παράδοση, όταν ο μπέης πήγε να ελέγξει τις εργασίες, ο αρχιμάστορας έχτιζε στην άκρη του γκρεμού και στην ερώτηση του μπέη, αν φοβάται, απάντησε ότι τον φυλάει  ο Αϊ Γιώργης. Τότε ο μπέης του είπε να ρίξει το τάσι με το νερό που έπινε στον γκρεμό και να βοηθήσει ο Άγιος να μην σπάσει. Έτσι και έγινε. Το τάσι όχι μόνο δεν έσπασε, αλλά στάθηκε όρθιο και δε χύθηκε ούτε το νερό. Βλέποντας το θαύμα ο Τούρκος τους άφησε να συνεχίσουν, χωρίς να τους ενοχλεί[6]”.

β. Το Καθολικό της Μονής του Αγίου Γεωργίου

Ο ναός του Αγίου Γεωργίου (Βασιλική,αρχιτεκτονικός τύπος ναού) είναι ξυλόστεγος μονόχωρος και η ίδρυση του, λαμβάνοντας υπόψη την κτητορική επιγραφή, η οποία σώζεται στη δυτική του πλευρά.  ανάγεται στο 1493/94,[7] ενώ τα κελιά είναι κτισμένα μόνο στη νότια και τη δυτική πλευρά του περιβόλου.

Όπως μας περιγράφει η καθηγήτρια αρχαιολογίας Α.Π.Θ., Μελίνα Παϊσίδου, στην επιστημονική της έρευνα, με τίτλο: “Το Καθολικό της Μονής του Αγίου Γεωργίου Ρητίνης στην Πιερία: μελέτη τοπογραφίας, αρχιτεκτονικής, μνημειακής ζωγραφικής”, (4ο Επιστημονικό Συνέδριο, Κατερίνη 25-28/11/2009), η οποία  δημοσιεύτηκε στα πρακτικά “Πιερία στα Βυζαντινά και στα Νεότερα χρόνια”: “Ο ναός είναι ένας μικρός μονόχωρος ξυλόστεγος διαστάσεων 11 μ. × 5 μ. χωρίς νάρθηκα. Το ύψος του διαβαθμίζεται από 3,75 μ. στους μακρούς τοίχους, βόρεια και νότια, έως 5,50 μ. στις αετωματικές απολήξεις των στενών πλευρών, ανατολικά και δυτικά. Το κτίσμα είναι βυθισμένο κατά 0,30 μ. στο έδαφος. Το πάχος της τοιχοποιίας κυμαίνεται από 0,50 έως 0,80 μ. με μείωση προς τα άνω. Έχει μία προεξέχουσα ημικυλινδρική αψίδα στα ανατολικά που αντιστοιχεί στην κεντρική κόγχη του ιερού βήματος και μία δεύτερη ανοιγμένη στο πάχος του ανατολικού τοίχου που αντιστοιχεί στην κόγχη της προθέσεως. Μικρό τοξωτό κογχάριο διανοίγεται στο πάχος του βόρειου τοίχου μέσα στο χώρο της πρόθεσης..Επίσης ο ναός είναι κτισμένος από αργολιθοδομή σε ισχυρό συνδετικό υλικό με άμμο, βότσαλα και ασβέστη, ημικατεργασμένους λίθους και λαξευμένους πωρόλιθους στις γωνιακές διαμορφώσεις και στα υπέρθυρα. Τυχαία παρεμβάλλονται στους αρμούς τμήματα κεράμων και βήσαλα. Ο σκελετός ενισχύεται με οριζόντιες ξυλοδεσιές.[8]”.

Ο ναός κοσμείται με τρεις επιγραφές, εκ των οποίων η πρώτη επιγραφή είναι η αρχαιότερη και βρίσκεται στο αψίδωμα της δυτικής πλευράς του ναού.  Είναι (επιγραφή) μονόστιχη, γραπτή σε μεγαλογράμματη και μικρογράμματη γραφή με λευκό χρώμα, ορθογραφημένη και καλαίσθητη, η οποία έχει ως εξής: +ΔΕ(ΗCIC) ΤΟỸ ΔΟÝΛ(ΟΥ) ΤΟỸ Θ(ΕΟ)Ϋ ΚΫΡΪΑΚΟỸ ΤΟỸ Λάμπου ἔτει ζβ΄ (=1493/94) ἰν(δικτιῶνος) ιβ.

Όπως συμπεραίνουμε από την πρώτη επιγραφή, χορηγός είναι ο Κυριάκος του Λάμπου, ο οποίος είναι γνωστός για χορηγίες και σε ναούς της Βέροιας.  Λαμβάνοντας υπόψη τη  θέση και το περιεχόμενο της επιγραφής, ίσως ο  ο δωρητής Κυριάκος του Λάμπου να δαπάνησε μόνο για την τοιχογράφηση του αψιδώματος της εισόδου[9].  Όπως θα αναφερθούμε παρακάτω, η χρονολόγησή του έχει γίνει βάσει τοιχογραφίας, η οποία φέρει τη χρονολογία 1493/94  και είναι η παλαιότερη στην Πιερία, καθώς υπάρχουν και  μεταγενέστερες τοιχογραφίες του 1619.

Η δεύτερη επιγραφή βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού, οποία καταλαμβάνει το νότιο μέρος του τοίχου και έχει ως εξής: +ΓΕ฀ΡΓΗΟC:~ ΑΝΝΕCΤΟΡΙΘΗ ΤΟ ΠΑΡ฀Ν ΠΡΟΠΥΛΕ฀Ν ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΑΙ ΕΝΔΟΞΟΥ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΗΡΟC ΓΕ฀ΡΓΙΟΥ ΤΟΥ ΤΡΟΠΕ฀ΦΟΡΟΥ: ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΑΤΕΒΟΝΤΟC ΚΥΡΟΥ ΑΚΑΚΥΟΥ ΠΕΤΡΑC ΔΙΑ CΙΔ[ΡΟΜΗC ΤΟΥ ΕΝ Μ]ΟΝΑΧΙC ΔΙΟΝΗCΙΟΥ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟΥ [Τ]ΡΙΦΟ[ΝΟC] ΚΑΙ ΤΟΥC ΠΕΡΙΕCΤ฀Τ[ΑC] ΚΑΙ ΑΔΕ<Λ> ΦΟΥC∙ ΚΥ[ΡΟΥ …]/ 2 ΚΥΡΟΥ ∙ CẸΒ฀ ∙ ΕΠΙ ΕΤΟΥC [… = 1 +Γεώργιος. Ἀνεστορήθη τὸ παρὸν προπύλαιον τοῦ ἁγίου καὶ ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Γεωργίου τοῦ τροπαιοφόρου. Καὶ ἀρχιερατεύοντος κυροῦ Ἀκακίου Πέτρας διὰ συν[δρομῆς τοῦ ἐν μ]οναχοῖς Διονυσίου προηγουμένου [Τ]ρύφω[νος] καὶ τοὺς περιεστῶτ[ας] καὶ ἀδε<λ>φοὺς κυ[ροῦ …] / 2 κυροῦ Σέβω ἐπὶ ἔτους […] [10].

Παρόλο που η επιγραφή παρουσιάζει πολλά κενά, δεν μας εμποδίζει στο να αντλήσουμε σημαντικές πληροφορίες, όπως η αναφορά του επισκόπου Πέτρας Ακακίου, καθώς η μαρτυρία του  Γεωργίου ως προστάτη του ναού. Επίσης γίνεται λόγος για τους χορηγούς του μοναχού Διονυσίου και του προηγουμένου (ηγούμενου της μονής) Τρύφωνος. Στο τέλος της επιγραφής συγκαταλέγονται και οι “οι περιεστώτες και αδελφοί” , προερχόμενοι από το μοναστικό περιβάλλον, δίνοντάς μας την αίσθηση μια ακμάζουσας μοναστικής κοινότητας[11].

Τέλος υπάρχει και μια τρίτη επιγραφή, η οποία απεικονίζεται στην Ωραία Πύλη του  ναού και σύμφωνα με τον Παπαζώτο, οι ανακαινισμένες τοιχογραφίες συμπίπτουν χρονολογικά με τα βημόθυρα και τις δεσποτικές εικόνες του τέμπλου. Η χρονολογία ζρκζ που εμφανίζεται στην επιγραφή διαβάστηκε  από ίδιο 1618-9 [12] : ΔΕΙCΙC ΚΕ ΤΟΥ ΔΟΥΛΟΥ/ ΤΟΥ Θ(ΕΟ)Υ ΕΓΝΑΤΙΟΥ ΗΕΡ(ΟΜ)ΟΝΑΧΟΥ ΕΤΟΥΣ ζρκζ  Την ίδια άποψη  για τη διαφορετική χρονολόγηση των εικόνων του τέμπλου έχει τόσο ο Ν. Γραίκος[13] όσο και η Μ.  Παϊσίδου[14]. Όσο για τον ιερομόναχο Εγνάτιο που μαρτυρείται στην επιγραφή, μας φανερώνει την έντονη δραστηριότητα των μοναχών της μοναστικής κοινότητας του Αγίου Γεωργίου. Όλα αυτά δηλώνουν ότι ανέγερση του ναού αποτέλεσε αποτέλεσμα μιας ομαδικής χορηγίας των μοναχών της εποχής εκείνης. Στο αψίδωμα του υπερθύρου της εισόδου του ναού παρουσιάζεται σε τοιχογραφία η  παράσταση του έφιππου  Γεωργίου δρακοντοκτόνου και ίσως να αποτέλεσε τη μοναδική ιστορημένη παράσταση της πρώτης φάσης του 1493/94, η οποία συνοδεύεται με την  κτητορική επιγραφή: Ο ἍΓΙΟC ΓΕΩΡΓΪΟC ὁ τροπεοφόρ(ο)ς, τονίζοντας το θριαμβικό και νικητήριο χαρακτήρα.

Η επιγραφή τροπαιοφόρος είχε για τον υπόδουλο ελληνισμό έναν ιδιαίτερο συμβολισμό, διότι  απέβλεπε στην έμφαση της στρατιωτικής τους υπόστασης παρά της μαρτυρικής. Ακόμη είχε θριαμβικό και επινίκιο χαρακτήρα, μεταφέροντας  την κρατούσα ιδεολογία της εποχής,  δίνοντας όχι μόνο θεολογικές αλλά πολιτικές, εθνικές και κοινωνικές προεκτάσεις[15]. Αυτό επιβεβαιώνεται και  με μαρτυρίες προερχόμενες από τη λαϊκή παράδοση, ότι το μοναστήρι  αποτελούσε χώρο συγκέντρωσης των οπλαρχηγών και κρησφύγετο κατά το Μακεδονικό Αγώνα.

Η τοιχογραφία αναπαριστά τον άγιο Γεώργιο –μπροστά από τη λίμνη– ολομέτωπο και πάνοπλο  πάνω σ’ ένα όμορφο άλογο που έχει μία πλούσια ουρά δεμένη δύο φορές κόμπο και να φέρει στο κεφάλι του μαργαριτοκόσμητο στεμματογύριο. Ο άγιος φαίνεται να  καλπάζει  προς τα δεξιά του θεατή, λογχίζοντας με το δόρυ το δράκοντα που έχει τη μορφή λεπτού μακρού φιδιού και σπαράζει στα πόδια του αλόγου. Επίσης δίπλα στο κεφάλι του δράκοντα στέκει σε δέηση η πριγκίπισσα της Λασίας φορώντας κεντημένο κεφαλόδεσμο και ενδύματα ενώ πίσω της απλώνεται η τειχισμένη πόλη, όπου στις επάλξεις εμφανίζεται το βασιλικό ζεύγος.

γ. Εσωτερική διακόσμηση του ναού

Το καθολικό του ναού κοσμείται με αξιόλογες αγιογραφίες του 14ου και 16ου αιώνα, μεταβυζαντινής τέχνης και λαϊκότροπης έκφρασης τοιχογραφίες. Στην παρούσα εργασία θα αναφερθούμε σε ορισμένες εξ αυτών,  με έναν επιγραμματικό τρόπο.

            Στο εσωτερικό του ναού η εικονογράφηση εκτυλίσσεται σε δύο ζώνες. Η ανώτερη περιλαμβάνει θέματα που καλύπτουν τέσσερις διαφορετικούς κύκλους, όπως του Δωδεκαόρτου, του Πάθους, του λειτουργικού και του μαρτυρίου του  Γεωργίου. Στην κατώτερη παριστάνονται ολόσωμοι άγιοι και η Δέηση. Όπως προκύπτει και από την σωστική ανασκαφή από την 9η Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων είναι πιθανό σε αυτή τη φάση να μη διακοσμήθηκε άλλο μέρος του ναού. Εξάλλου οι εργασίες συντήρησης των τοιχογραφιών του εσωτερικού και οι δοκιμαστικές τομές στην τοιχοποιία δεν έδειξαν την ύπαρξη αρχαιότερου στρώματος.

Στο ιερό βήμα του ναού συγκεντρώνονται παραστάσεις που σχετίζονται με το λειτουργικό και τον ευχαριστιακό κύκλο, τύποι της Θεοτόκου και του Χριστού με λειτουργικό και σωτηριολογικό περιεχόμενο, ενώ στην κόγχη του ιερού η Πλατυτέρα εικονίζεται ημίσωμη στον τύπο της Βλαχερνίτισσας.

            Στη βορειοανατολική πλευρά του Ιερού Βήματος υπάρχει η κόγχη που φέρει την εικονογραφική παράσταση της Άκρας Ταπείνωσης, όπου ο Χριστός απεικονίζεται έως τα ισχία, όρθιος μέσα στη σαρκοφάγο και με σταυρωμένα τα χέρια ψηλά στο στέρνο ενώ πίσω προβάλλουν τα σύμβολα του Πάθους, τα οποία είναι ο σταυρός, η λόγχη και ο σπόγγος.

2. Πολιτιστικά στοιχεία

Η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ρητίνης διαδραματίζει και έντονη πολιτιστική δράση ενώ θα προσπαθήσουμε σε αδρές γραμμές να παρουσιάσουμε τα πιο σημαντικά σημεία αυτής:

α. Πανήγυρις του Αγίου Γεωργίου

Τη δεύτερη ημέρα του  Πάσχα στο μοναστήρι του Αγίου Γεωργίου, εφόσον έχει προηγηθεί η πανηγυρική Θεία Λειτουργία, γίνεται λαϊκό γλέντι  με πλούσιες μουσικοχορευτικές εκδηλώσεις από τον τοπικό πολιτιστικό σύλλογο, προσελκύοντας  εκατοντάδες πιστούς  από τη Ρητίνη και τα γειτονικά χωριά. Την επομένη ημέρα λαμβάνει χώρα  το έθιμο του καψίματος της ρόκας. Στο έθιμο αυτό γυναίκες χορεύουν τον διπλωτό χορό (δύο σειρές ενωμένες με τα χέρια χιαστί), τραγουδώντας παραδοσιακά τραγούδια της γιορτής. Η μεγαλύτερη γυναίκα προπορεύεται με τη ρόκα γνέθοντας μαλλί. Σε κάποια στιγμή η ρόκα πιάνει φωτιά και ακολουθεί κυνηγητό και διάλυση του χορού. Το έθιμο αυτό ανάγεται στην εποχή της Τουρκοκρατίας και σε τέχνασμα, που όπως πιθανολογείται, μηχανεύτηκαν οι γυναίκες για να πετύχουν τη σωτηρία των αιχμαλώτων αγωνιστών.

β. Κατασκηνώσεις

Το πανέμορφο φυσικό περιβάλλον, οι άρτιες εγκαταστάσεις και οι χώροι αθλοπαιδιών που πλαισιώνουν την Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ρητίνης  αποτελεί μία μοναδική ευκαιρία για τα παιδιά και τους νέους της Πιερίας να γνωρίσουν καλύτερα τον θησαυρό της Ορθοδόξου Πίστεως και της Ελληνικής Παράδοσης, μέσα στην ομορφιά και την ησυχία της φύσης στα Πιέρια Όρη και τη φιλόξενη και γεμάτη αγάπη αγκαλιά της τοπικής Εκκλησίας. Καθοδηγητής και εμπνευστής της ποιμαντικής αυτής προσπάθειας είναι ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Γεώργιος, πλαισιωμένος από αξιόλογους κληρικούς. [16].  Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μονή  φιλοξενεί -κατά καιρούς- νέους και νέες από άλλες πόλεις των Βαλκανίων, όπως Βελιγράδι, Nis, κ.ά.

γ. Κατασκηνωτικό διήμερο νέων ζευγαριών στην Ι. Μ. Αγίου Γεωργίου Ρητίνης

Επίσης στην  Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου Ρητίνης κατά τους θερινούς μήνες του 2018 έχει λάβει χώρα και ένα κατασκηνωτικό διήμερο, για νέα ζευγάρια και νέους της Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος, μέσα από ένα πλούσιο και όμορφο ομαδικό πρόγραμμα με ωφέλιμες συζητήσεις, κοινή προσευχή και φυσικά ψυχαγωγία, δίνοντας τη δυνατότητα σε όλους τους συμμετέχοντας να  ωφεληθούν πνευματικά και να ξεκουραστούν, κάτω από τη σκέπη του Αγίου Γεωργίου και  την ποιμαντική φροντίδα του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου  κ. Γεωργίου[17].

Επίλογος

Το μνημείο είναι κηρυγμένο με την: ΥΑ 4701/3-3-1967, ΦΕΚ 183/Β/16-3-1967 Περὶ χαρακτηρισμοῦ ἱστορικῶν διατηρητέων μνημείων. «Ἀποφασίζομεν ὅπως χαρακτηρισθῇ ὡς ἱστορικὸν διατηρητέον μνημεῖον καὶ τόπος παρουσιάζων ἰδιαίτερον φυσικὸν κάλλος ἤ ἐνδιαφέρον ἀπὸ ἀπόψεως ἀρχιτεκτονικῆς ἤ ἱστορικῆς κατά περιφερείας ὡς ακολούθως: Μονὴ Ἁγίου Γεωργίου Ρητίνης».

Ανακεφαλαιώνοντας, η Ιερά Μονή Αγίου Γεωργίου διαδραματίζει αδιαμφισβήτητα από τα τέλη του 14ου αιώνα μέχρι και σήμερα, έναν αξιοσημείωτο ρόλο καθιστώντας τη Ρητίνη  και την ευρύτερη περιοχή των Πιερίων, σημείο  θρησκευτικής, ιστορικής και πολιτιστικής αναφοράς. Σήμερα, η Μονή τελεί υπό ανασύσταση.