Σεβαστοί μας!
Ευχαριστούμε -από καρδιάς- για την τιμητική παρουσία σας, στην εκδήλωση βιβλιοπαρουσίασης της επετειακής ιστορικής μας μελέτης “Η Πιερία κατά την Εθνεγερσία του 1821”.
Ένα έργο που, την έγκαιρη παρουσίασή του από την ιστορική μας “Ι.Μ. Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος”, ανέστειλε η πανδημία για ευνόητους λόγους. Ήδη ο ποιμενάρχης μας –Σεβασμιότατος μ.κ. Γεώργιος, τον οποίο ευχαριστούμε από καρδιάς- και η εκλεκτή ακολουθία του, με πρωτοπόρο τον ακάματο πρωτοσύγκελλό μας κ. Βαρνάβα, έκανε πράξη την αποδοχή, την έκδοση και την παρουσίαση της ιστορικής μας μελέτης.
Ενός έργου που, λόγω της εκτενέστερης ανάπτυξης των επιμέρους θεμάτων του και της λεπτομερούς εξέτασης τους, εγγίζει τα όρια της πραγματείας. Κείμενο λεπτομερειών, όπου ενυπάρχει η ακρίβεια των ιστορουμένων -συνεπώς και η ιστορικότητα των συμβάντων-, κατά τον επαναστατικό Αγώνα του ΄21 στα Πιέρια-Όλυμπο-Βέρμιο, ενώ είχε προηγηθεί (Μάιος ΄21) η εξέγερση της Χαλκιδικής με τον Εμμ. Παπά. Πρόκειται για εξιστόρηση εναλλασσόμενων συναισθημάτων, πιεστική και αγχώδη, αλλά έντονου ενδιαφέροντος…, όπως θα διαπιστώσετε όσοι θα έχετε την υπομονή μελέτης του έργου μας.
Το τι ακριβώς εμπεριέχεται και εξιστορείτε στο έργο μας, θα το μελετήσετε, θα το κρίνετε και θα το συμπεράνετε. Εμείς θα πρέπει να επισημάνουμε και να αιτιολογήσουμε -συνοπτικά- τους λόγους σύνταξης της ιστορικής μας ερευνητικής μελέτης, καθόσον τούτο επιβάλλεται από το χρέος μας έναντι των αναγνωστών μας και έναντι της αλήθειας και των περίεργων “παρενεργειών” του Αγώνα του ΄21 στον μακεδονικό χώρο μέχρι σήμερα. Συγκεκριμένα:
α! λόγος: Όπως στο σύνολο -σχεδόν- των εκπαιδευτικών, δασκάλων και καθηγητών μας, έχει προκαλέσει εύλογο προβληματισμό η διαχρονική απουσία ουσιαστικής διδασκαλίας του Αγώνα του ΄21 στη Μακεδονία, αλλά και των επαναστατικών κινημάτων του 1854, 1878, 1904-1908. Η διδακτέα… ύλη περιορίζεται σε ελάχιστες γραμμές -μία ή δύο παραγράφους- ή σε απλή αναφορά!…
β! λόγος: Σημειώνουμε τις τραγικές συνέπειες ιστορικής άγνοιας των νέων μας, στο θλιβερό…επίπεδο ανιστορησίας τους, πλην ελαχίστων που ακολουθούν ανάλογες σπουδές… Το θέμα είναι αποκαρδιωτικό για τους νέους μας και στις επόμενες γενιές δε θα είναι δυνατή η αντιμετώπισή του. Το πρόβλημα δεν είναι, να γνωρίζει καλά την ιστορία ο δάσκαλος και ο καθηγητής, αλλά να μαθαίνουν καλά την ιστορία οι μαθητές τους!
γ! λόγος: Μας ενοχλεί αφάνταστα η γενικόλογη -και επιγραμματική- παρουσίαση των ιστορικών θεμάτων στα βιβλία των μαθητών μας. Κατά την άποψή μας πρόκειται για “τακτική” διπλωματίας! Έτσι αποφεύγονται σκοπίμως(;) οι λεπτομέρειες των γεγονότων, όπου βρίσκεται η αλήθεια, η ιστορικότητα των συμβάντων των απελευθερωτικών μας αγώνων. Υπεύθυνες για το φαινόμενο είναι όλες ανεξαρτήτως οι κυβερνήσεις τελευταίων 100 χρόνων (1924-2024)…Άλλως υποψιαζόμαστε δραματικότερο το μέλλον των επερχόμενων γενιών των Ελληνοπαίδων, κάτω από την ομπρέλα της…Παγκοσμιοποίησης, που έμπηξε ήδη τα νύχια της στην ανήμπορη -λόγω μεθοδευμένης πτώχευσης της πατρίδας μας- ν΄αντιδράσει σε όλα τα εθνικά θέματα, προπάντων δε στα θέματα παιδείας, καίρια για το μέλλον της χώρας μας.
Σεβαστοί μας!
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε σειρά παρόμοιων λόγων…Όμως ούτε ο χρόνος, ούτε η οικονομία της παρουσίασης μας το επιτρέπουν! Σταθήκαμε με περισσή περίσταση στον πανεθνικό εορτασμό των 200 χρόνων από την έναρξή του Αγώνα του 1821, ανταποκρινόμενοι στο συνειδησιακό κάλεσα προσφοράς μας -έστω και κατ΄ελάχιστον-προς την γενέθλια γη των πατέρων μας Πιερία.
Με πολυχρόνια ιστορική έρευνα, με πολύ κόπο και πόνο…, συντάξαμε την ιστορική μελέτη του τόπου μας “Η Πιερία κατά την Εθνεγερσία του ΄21”, προσφέροντάς την -από καρδιάς- στην “Ι.Μ. Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος”, εις ένδειξη τιμής και ευγνωμοσύνης της προσφοράς και των θυσιών της Ορθόδοξης Εκκλησίας μας στον Αγώνα του 1821. Ήταν το ελάχιστο του χρέους μας, που θα μπορούσαμε να προσφέρουμε, τιμώντας την μνήμη του -Ιερομάρτυρα και Εθνομάρτυρα- Επισκόπου Κίτρους Μελέτιου (1812-1821), ως και όλων των Κληρικών, μοναχών και ιερομονάχων…, “των αγωνισαμένων και μαρτυρησάντων εις τους υπέρ Πίστεως και Πατρίδος αγώνες του Έθνους” μας.
Σεβαστοί μας!
Σημειώνουμε το δυσχερέστατο της επιτυχίας του Αγώνα στα Πιέρια-Όλυμπο-Βέρμιο-ΒΔ. Θεσσαλία, καθόσον χώρος αυτός ελεγχόταν από ισχυρές δυνάμεις των Τούρκων Θεσσαλονίκης, Βέροιας, Σερβίων, Ελασσόνας, Τρικάλων, Λάρισας, Τυρνάβου, Κατερίνης, Τριλόφου (Τόχοβας), Κολινδρού, ως και της εύκολης και ταχύτατης μεταφοράς δυνάμεών τους από Θεσσαλονίκη, Σέρρες, Τρίκαλα και Γιάννενα.
Και ο κίνδυνος μέγας εάν δεν ήταν άριστη η προπαρασκευή του Αγώνα από την ηγεσία της Φιλικής Εταιρίας και την κεντρική διοίκηση (Προσωρ. Κυβέρνηση) του Μοριά. Δυστυχώς η προετοιμασία της Επανάστασης, όπως θα διαπιστώσετε, υπήρξε ελλιπέστατη και η εξέγερση καθυστέρησε δέκα (10) περίπου μήνες από την εξέγερση στον Μοριά (25 Μαρτίου 1821).
Στα τέλη Μαΐου 1821 καταφθάνει στο Άγιο Όρος ο Σερραίος πατριώτης Εμμ. Παπάς και, πάρα τις δυσχέρειες, κηρύσσει την Επανάσταση κατά των Τούρκων στη Χαλκιδική, που ευοδώνεται χάρη στον ενθουσιασμό των ανοργάνωτων επαναστατών και τον αιφνιδιασμό των Τούρκων. Συγχρόνως ζητά – από τους ηγέτες των Ολυμπίων- άμεση αποστολή επικουρείων.
Στις αρχές Ιουνίου 1821, συνέρχεται μυστικά η στρατιωτική πολιτική ηγεσία Ολύμπου-Πιερίων-Βερμίου στην Ι.Μ. Αγ. Διονυσίου Ολύμπου, και αποφασίζει την αποστολή ενισχύσεων στη Χαλκιδική, που εκτελείται άμεσα (α!αποστολή) από τον ηγέτη Πιερίων-Ολυμπίων, Κπ. Διαμαντή Νικολάου, ως και ταχεία προπαρασκευή του Αγώνα και άμεση εξέγερση του χώρου, μετά την παραλαβή και διανομή των πολεμοφοδίων, που θα έστελνε η ηγεσία του Αγώνα από τον Μοριά με ψαριανά καράβια… Ολύμπιοι, Πιερείς και Βέρμιοι, ηγέτες και αγωνιστές, αποβλεπόμενοι και αγωνιώντες, μάταια περίμεναν!
Ο Κπ. Διαμαντής Νικολάου, υπεύθυνος προπαρασκευής του Αγώνα, απέστειλε -με ψαριανό καράβι- τον αδελφό του Κώστα Νικολάου και τον Νικόλαο Κασομούλη στον Μοριά, για εξασφάλιση και παραλαβή πολεμοφοδίων (17.9.1821) και επάνοδο…
Ατυχώς η προσπάθεια δεν ευδόκησε. Ο Κώστας Νικολάου επανακάμπτει -με ελάχιστα εφόδια στην Ι.Μ. Μακρυρράχης, περίλυπος- στις 20.10.1821, ενώ ο Κασομούλης παρέμεινε στην Τριπολιτσά, προσπαθώντας να εξασφαλίσει πολεμοφόδια με την βοήθεια του Δημήτριου Υψηλάντη .Παραμένει, ελπίζοντας και παρακαλώντας…άλλους τέσσερις (4) μήνες, για να επανακάμψει στη Βόρεια Πιερία στις 22 Φεβρουαρίου 1822 με αρκετά πολεμοφόδια.
Μεταφέρθηκαν αμέσως στη μονή Παναγίας Μακρυρράχης, συσκευάστηκαν και διανεμήθηκαν γρήγορα στα επαναστατικά κέντρα του χώρου, ενώ αναμενόταν αγωνιωδώς η άφιξη του νέου “Γενικού Επιτρόπου Μακεδονίας” Σάλα Γρηγορίου, εις αντικατάσταση του αποθανόντος Εμμ. Παπά, ενός περίεργου “ηγέτη” Έλληνα, αξιωματικού του ρωσικού στρατού, παντελώς αδαούς του τρόπου αγωνίζεσθαι των Ελλήνων, με 300 άνδρες μόνο, 18 Φιλέλληνες Γερμανο-Πολωνούς και δύο (2) κανόνια μεταφερόμενα από την Τρίπολη, με λίγα πολεμοφόδια και πολλή αισιοδοξία…, έχοντας διακεκριμένους επιτελείς Έλληνες και Φιλέλληνες και τρεις (3) χειρούργους γιατρούς…
Η έναρξη του Αγώνα έγινε από τυχαίο συμβάν(;) -8 Μαρτίου 1822- στο Ελευθεροχώρι της Βόρειας Πιερίας, πριν από την άφιξη του Γενικού αρχηγού Σάλα, πέφτοντας το πρώτο ντουφέκι -κι ο πρώτος Τούρκος νεκρός- στο διάσελο, άνω -δυτικά- του σημερινού προσκυνήματος της Αγίας Βαρβάρας Μεθώνης, για ν΄ακολουθήσουν ραγδαία τα γεγονότα στη Βόρεια Πιερία, στον χώρο Καστανάς-Φούντας Κολινδρού, όπου είχε μεταφέρει τις δυνάμεις του ο Κπ. Διαμαντής Νικολάου.
Τη νύχτα της 8ης προς 9η Μαρτίου 1822 οι επαναστάτες επιχειρούν γενική πυρπόληση του Κολινδρού, αλλά αποτυγχάνουν εξαιτίας προδοσίας!.. προκαλούν όμως σημαντικές απώλειες στους Οθωμανούς, που άγγιζαν ήδη τους 70 άνδρες, και υποχωρούν με ελάχιστες απώλειες… Ακολουθούν, την περίοδο 10 έως 16 Μαρτίου 1822, διαδοχικές νικηφόρες συγκρούσεις στο Ελευθεροχώρι και στο υψίπεδο της Φούντας Κολινδρού, άνω και δυτικά της χώρας, χωρίς να πετύχουν έξωση των Τούρκων, ενώ στις 17 Μαρτίου οι Τούρκοι της Βέροιας επιχειρούν διάβαση του Αλιάκμονα στον πόρο “Καράβι”.
Συγκρούονται άγρια με το σώμα των Συροπουλαίων -Αρματολών της Κόκκοβας-, όπου τραυματίζεται βαριά στο πόδι ο Πρωταρματολός Γεώργιος Συρόπουλος. Τον αντικαθιστά ο αδελφός του Αθανάσιος και ο τραυματίας μεταφέρετε στις Σποράδες (Σκίαθο). Στις 11 Μαρτίου (1822) τέλος, αποβιβάζεται στον όρμο Μεθώνης ο Σάλας με 300 άνδρες και τους επιτελείς του…
Ακολουθεί απραξία ολίγων ημερών, όταν, στις 23 Μαρτίου 1822, αιφνίδια χιονόπτωση και… φονικός βοριάς, αναγκάζει την φρουρά των επαναστατών -με εντολή της ηγεσίας- ν΄αναδηπλωθεί στην Καστανιά, με προοπτική επανόδου των ανδρών στα οχυρώματα της Φούντας, εφόσον βελτιώνονταν οι καιρικές συνθήκες. Κατ΄ατυχή συγκυρία, τότε είχε κινηθεί ο Εμίν πασάς -με την στρατιά της Θεσσαλονίκης- κατά της Νάουσας, συγχρόνως δε διαδιδόταν ότι έστειλε ισχυρές δυνάμεις κατά των Ολυμπίων.
Ο “Γενικός Επίτροπος” Σάλας, ακούγοντας τα δυσάρεστα μαντάτα και φοβούμενος εγκλωβισμό τους… ανακοινώνει αποχώρησή του στη Μηλιά το βράδυ της 25.3.1822 και το πρωί της επομένης πορευόταν -μέσω Ράδιανης και Δρυάνιστας- προς Μηλιά με τους άνδρες και τους επιτελείς του… Το γεγονός προκάλεσε αναστάτωση…: οι οικογενειάρχες πολεμιστές αναχώρησαν σχεδόν όλοι για να διασφαλίσουν τα γυναικόπαιδά τους.
Έτσι ο Κπ. Διαμαντής Νικολάου έμεινε μόνο με 200 άνδρες του ως και τους κολιτζήδες του (σωματάρχες) Κακόπουλο, Καραμήτσιο, Ντίτσια, τον αδελφό του Κώστα, τον ξάδελφό του Δήμο (Ψαροδήμο) και τους Φιλέλληνες, χειριστές των πυροβόλων, μ΄επικεφαλής τον λοχαγό Λεξίνστου, αποφασισμένοι να πεθάνουν, αλλά και πικραμένοι για την εγκατάλειψή τους…
Οχύρωσαν το χωριό, οργάνωσαν την άμυνα, τοποθέτησαν τα πυροβόλα, έφραξαν τον δρόμο Κολινδρού-Καστανιάς με κορμούς τεράστιων δέντρων, εμποδίζοντας τις άμαξες των κανονιών των Τούρκων και περίμεναν, σε ακατάλληλο όμως χώρο για αμυντικό αγώνα, αναμένοντας εφόρμηση των Τούρκων του Κολινδρού! Όντως, το πρωινό της 28ης Μαρτίου (1822), 1500 Τούρκοι επετέθηκαν κατά τον άξονα Κολινδρού-Καστανιάς, πιστεύοντας ότι θα ανατρέψουν αμέσως και θα εξοντώσουν τους ελάχιστους Έλληνες!
Ακολούθησε επική μάχη. Οι Τούρκοι αποκρούστηκαν με πολλές απώλειες -άνω των 200 νεκρών και πολλών τραυματιών- αλλά και καταισχύνη φυγή τους για να σωθούν…Την επομένη όμως, οι Τούρκοι, ανασυντάσσοντας τις δυνάμεις τους και έχοντας νέες επικουρίες από Κατερίνη και Τόχοβα (Τρίλοφο) εφόρμησαν -άνω των 3000 ανδρών- από τρεις κατευθύνσεις κατά της Καστανιάς, αιφνιδιάζοντας τους αμυνόμενους και η μάχη υπήρξε φονικότατη! Έπεσαν άνω των 100 Τούρκων και οι επαναστάτες είχαν 60 περίπου νεκρούς και λίγους τραυματίες.
Οι διασωθέντες συμπτύχθηκαν πρώτα στη Βούτυλη και ακολούθως στη Ράδιανη (Ρυάκια), αποφασισμένοι να διασώσουν τα κριμένα γυναικόπαιδά τους διαπερνώντας τα στις Σποράδες, και ακολούθως να συνεχίσουν τον Αγώνα.
Με κοινή απόφαση, μέρος αυτών κατευθύνονται στις Σποράδες, συνοδεύοντας τα γυναικόπαιδα με πλοία του Ελληνικού στόλου ενώ οι λοιποί, ακολουθώντας τον Κπ. Διαμαντή Νικολάου, φθάνουν στη Μηλιά, όπου είχαν στείλει τις οικογένειές τους.
Τούτα τα πρώτα συμβάντα, όπως και τα επόμενα θα τα πληροφορηθείτε λεπτομερώς, μελετώντας την Ιστορία του Αγώνα, έως τη λήξη του (12.9.1829) αλλά και τα μεταγενέστερα, καθότι ο Βόρειος Ελληνισμός, που διασώθηκε, μετά τη μάχη της Μηλιάς (2.4.1822) και την άλωση της Νάουσας (21.4.1822), όπως και οι διασωθέντες της Κασσάνδρας και της Χαλκιδικής συνολικά (15-16.11.1829), κατευθύνθηκαν στη Νότια, την αγωνιζόμενη ακόμη Ελλάδα και πολέμησαν παντού, όπου τους καλούσαν οι ανάγκες του Αγώνα:
Στη στεριά και τη θάλασσα. Στη Ρούμελη -Ανατολική και Δυτική-, στα ορεινά και στα πεδινά. Στο Σούλι και στην Άρτα, στο Μεσολόγγι και στα Ψαρά (Ναι, στα Ψαρά το -το 1824- κατά το ολοκαύτωμα, έπεσαν -ηρωικά μαχόμενοι 1200 Μακεδόνες, με επικεφαλής τον Γούλα Δράσκο από το Δάσκο Ημαθίας). Στον Μοριά κατά του Ιμπραήμ, στ΄Άγραφα κατά των τουρκαλβανών ληστών, στην Εύβοια κατά των Τούρκων του Ομέρ πασά και της στρατιάς του Περκόφτσαλη πασά, στην Κρήτη (1825) με τον Λεόντιο Λάζο από τη Νότια Πιερία, στις επικές μάχες του Πειραιά, της Αράχοβας, του Ανηφοριτή, των Θηβών και της Πέτρας, έως και τη λήξη (τυπική) του Αγώνα αλλά και μετά…
Σεβαστοί μας!
Η Εθνεγερσία του 1821 δεν απελευθέρωσε τη Θεσσαλία, Ήπειρο, Μακεδονία, Θράκη, Αιγαίο και τα νησιά του, τη Μικρασία και τον Πόντο, την Κρήτη και την Κύπρο. Χρειάστηκαν νέοι αγώνες, νέες θυσίες και νέα αίματα, δάκρυα και ηρωισμοί κάτω από το άγριο μάτι των τυράννων και των “προστατών” μας, το 1854,1878, 1885-1886, 1904-1908, 1912-1913, 1919-1922, 1940-1949 (μια δεκαετία το έπος, η κατοχή και ο “στημένος” εμφύλιος σπαραγμός).
Και μετά…, χωρίς να το αντιληφθούμε και χωρίς να ρωτηθούμε, βρεθήκαμε στην Ε.Ε., χωρίς να γνωρίζουμε τι μας περίμενε… μέσα σε χριστιανικό χώρο…
Στα δύσμοιρα χρόνια της δουλείας οι Έλληνες ήταν “ραγιάδες”, δηλαδή πρόβατα, κοπάδι, που το άρμεγαν, με πολλούς τρόπους, και έπιναν το γάλα και τα προϊόντα του, έπαιρναν το μαλλί το τόσο πολύτιμο, τα έσφαζαν και έτρωγαν το κρέας τους, πουλούσαν όμως και το τομάρι τους. Πουλούσαν όμως και τους ραγιάδες -ως ζώα βέβαια- στα σκλαβοπάζαρα, τα μπεζεστένια των μεγαλουπόλεων της Οθωμανίας…
Μπορούσαν όμως να γλυτώσουν από όλα τα δεινά, αν ασπάζονταν, με μια απλή ιεροδικαστική δήλωση-όρκο, τον μουσουλμανισμό και από άπιστοι (γκιαούρ) γίνονταν πιστοί (μουσλίμ)! Σήμερα δεν ξέρω τι ακριβώς είμαστε… Ισότιμοι Ευρωπαίοι πολίτες,α,β,…χ! κατηγορίας; ή είμαστε 200όχρονοι χρεοκοπημένοι φουκαράδες; Ας μας το πουν οι ταγοί μας που ξέρουν…
Βέβαια, από τα νύχια του οθωμανισμού, μας γλύτωσε η Ορθόδοξη Εκκλησία, με την Πίστη και την Παράδοσή της, σιωπηλά και χωρίς τυμπανοκρουσίες, οδηγώντας μας -μέσα από αγώνες και θυσίες- στη λεωφόρο της Ελευθερίας. Οι μουσουλμάνοι γνωρίζουν την αλήθεια και σιωπούν! Μόνο οι ξεδιάντροποι, οι άθεοι, οι απάτρηδες αναθεωρητές της Ιστορίας του Έθνους μας, της Ορθόδοξης Πίστης και Πατρίδας, οι οι γνωστοί σε όλους “πεμπτοφαλαγγίτες” του Ελληνισμού, σπιλώνουν ιερά και όσια της Εκκλησίας και της Πατρίδας, τους ιερομάρτυρες και εθνομάρτυρες, γιατί γνωρίζουν καλά ότι αυτοί διέσωσαν τον Ελληνισμό, ότι οι ήρωες ξεπήδησαν μέσα από την Εκκλησία κι ότι, χωρίς αυτήν, Ελευθερία δεν θα ερχόταν ποτέ!
Τούτο το κοινωνικό κατακάθι γνωρίζει καλά να κρύβει τις βαρβαρότητες του μουσουλμανισμού, κι ας διαλαλεί το “πόσο καλά περνούσαν οι Έλληνες με τους Τούρκους!”. Στόχος τούτων των αθλίων είναι το θάψιμο της ιστορικότητας -της αλήθειας- των αιτιών και των συμβάντων της Εθνεγερσίας του 1821, το θάψιμο του φυλετικού αφανισμού από το 1326-1895 επί Ουρχάν και Οσμάν, με τον σατανικό Χαλίλ Τσεντερλή… και την “εφεύρεση” του παιδομαζώματος των Ελληνόπουλων. Σκέφτηκε κανείς πόσα εκατομμύρια ήταν εκείνος ο φυλετικός αφανισμός του παιδομαζώματος και πόσα Ελληνόπουλα και Ελληνοπούλες πουλήθηκαν στα σκλαβοπάζαρα των Τούρκων, κατά τα 569 χρόνια (1895-1326=569) “της υπέρβασης του Κορανίου”;
Σεβαστοί μας!
Αυτά και άλλα αμέτρητα δεινά οδήγησαν στην απελπισία τον ραγιά, τον μεταμόρφωσαν από πρόβατο…θηρίο, φωνάζοντας το “Ελευθερία ή Θάνατος”! Τέτοιες μέρες -μεθαύριο γιορτάζουμε την 203η επέτειο της Εθνεγερσίας- ημέρες μνήμης, τιμής και ευγνωμοσύνης στους θεμελιωτές του Μεγάλου, του Ιερού Αγώνα της Εθνεγερσίας του 1821. Στο έργο μας προσπαθήσαμε να σκιαγραφήσουμε εναργέστερη την -πιθανώς άγνωστη στους πολλούς- συμμετοχή και προσφοράς της Πιερίας στον απελευθερωτικό αγώνα του 1821, δια των ατίθασων, των ανδρείων και ανυπότακτων παιδιών της, των Ολύμπιων ηρώων, δίνοντας έντονη παρουσία στη λεπτομέρεια των συμβάντων, όπου κρύβεται η αλήθεια.
Τούτη η ιστορική μελέτη είναι αφιερωμένη στους νέους μας, εκείνους που επιθυμούν να γνωρίσουν την ιστορία του τόπου μας και την προσφορά των προγόνων μας στην απελευθέρωση της πατρίδας από την οθωμανική τυραννία. Προσπάθησαν να δώσω ότι καλύτερο μπορούσα… Θυμίζω στα νιάτα μας πως οι πρόγονοί μας ορκίζονταν πρώτα υπέρ πίστεως και πατρίδος, ενώ έψαλαν πάντα το : “Αιωνία η μνήμη!”, προσευχόμενοι για όλους τους ιερομάρτυρες και εθνομάρτυρες της Εθνεγερσίας του 1821!
Τέλος ευχαριστώ από καρδιάς τον ελλόγιμο Ποιμενάρχη μας, Μητροπολίτη “Ιεράς Μητροπόλεως Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος”, ότι μας έδωσε την ευκαιρία να προσφέρουμε εναργέστερη -και πληρέστερη- τη συμβολή και την προσφορά της Πιερίας μας στην Εθνεγερσία του 1821.
Σας ευχαριστώ όλους για τη υπομονή σας να με ακούσετε!