Όταν ήμουν νέος, πριν 50 τόσα χρόνια στο εξατάξιο τότε Γυμνάσιο, είχαμε μια συμμαθήτρια με την οποία όλα τα αγόρια ήμασταν ερωτευμένοι.
Ας πούμε ότι την έλεγαν Ελένη.
Άλλο ήταν το πραγματικό της όνομα, αλλά στην ομορφιά, στη φαντασία, και στις φαντασιώσεις μας, ήταν η ενσάρκωση της μυθικής Ωραίας Ελένης, που ερωτεύτηκε ο Πάρις με τη βοήθεια της Αφροδίτης – στη γνωστή ιστορία με το χρυσό μήλο.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Η Ελένη, λοιπόν, ήταν ένα αιθέριο πλάσμα: λεπτή, λυγερή, μ΄ ένα ανάλαφρο περπάτημα. Σε κάθε κίνηση του κορμιού της, τα πράσινα μάτια και τα καστανόξανθα μαλλιά της σκορπούσαν ανταύγειες που αιχμαλώτιζαν την καρδιά μας.
Αυτά μόνο μπορούσαμε να δούμε, γιατί όλα τα υπόλοιπα κάλλη της ήταν σεμνά καλυμμένα κάτω απ’ το μακρύ φόρεμα που έφτανε μέχρι τον αστράγαλο.
Τώρα που το σκέφτομαι, νομίζω ότι εκείνο το σεμνό ντύσιμο, που δεν αποκάλυπτε σχεδόν τίποτα, ήταν πολύ καλύτερο απ’ το σημερινό. Τα κορίτσια και οι γυναίκες σήμερα τα έχουν βγάλει όλα στη φόρα και δεν άφησαν σχεδόν τίποτα για την αντρική φαντασία.
Διότι, καλά να έχουν ωραίο και νεανικό σώμα, αλλά μερικές που είναι στην ηλικιακή ομάδα 60+ νομίζουν ότι βρίσκονται ακόμα στο άνθος της ηλικίας τους, ενώ άρχισαν να σιτεύουν. Επικαλούνται μάλιστα την παροιμία «Η παλιά κότα έχει το ζουμί» και το τραγουδάκι «Οι εξηντάρες ίσον με δύο εικοσάρες…».
Εξάλλου, εκείνη την εποχή δεν είχαμε τις ευκαιρίες και τις δυνατότητες που έχουν σήμερα για επαφές οι νέοι, αγόρια και κορίτσια, με τις τηλεγνωριμίες, τα μπαράκια κλπ. Μόνο την Κυριακή στην βόλτα που κάναμε στον κεντρικό δρόμο της πόλης, από μακριά κανένα βλέμμα, κι οι πιο τολμηροί κανένα ραβασάκι, ή, το πολύ-πολύ, ένα κρυφό ραντεβού στα κλεφτά στο πάρκο.
Τα χρόνια όμως πέρασαν, σκορπιστήκαμε, ο καθένας πήρε το δρόμο του και χαθήκαμε. Παντρευτήκαμε, κάναμε οικογένειες, παιδιά και εγγόνια. Πολλοί έφυγαν για άλλες πόλεις, άλλοι στο εξωτερικό, και χάθηκαν τα ίχνη μας.
Ο πρώτος έρωτας, όμως, ποτέ δεν ξεχνιέται.
Όποτε ο νους μου γύριζε στα περασμένα, πάντα θυμόμουν την όμορφη εκείνη συμμαθήτρια, με την οποία ήμουν ερωτευμένος, αλλά δεν είχα ποτέ την τύχη να με ερωτευτεί κι εκείνη, και να τη γνωρίσω από κοντά, να ολοκληρώσουμε τον έρωτα μας.
Και, ξαφνικά, μετά από 40 τόσα χρόνια, την είδα μπροστά μου!
Στον προθάλαμο του ιατρείου.
Την είδα, αλλά δεν την αναγνώρισα αμέσως. Μόνον όταν άκουσα το όνομα της.
Τόσο πολύ είχε αλλάξει.
Ούτε εκείνη με γνώρισε αμέσως.
– Πώς έτσι από δω; Πού βρίσκεσαι; Τι κάνεις; Την ρώτησα.
– Ήρθα για κάτι εξετάσεις, και να μου γράψει φάρμακα ο γιατρός. Υποφέρω από αρθριτικά, έχω και πίεση, χοληστερίνη, έχω πρόβλημα με τη μέση, πονάει το γόνατο…
Άλλα πράγματα περίμενα να πούμε όταν θα ξανασυναντιόμασταν κάποτε, πιο ρομαντικά…
Μετά από τόσα χρόνια ίσως θα μπορούσα, ανάμεσα σε σοβαρό και αστείο, να της πω επιτέλους πόσο ερωτευμένος ήμουν κάποτε μαζί της.
Μου κόπηκε όμως η φόρα. Η ωραία μου Ελένη ήταν τώρα αγνώριστη, ένας άλλος άνθρωπος, δυσκίνητη, ρυτιδωμένη, μια γιαγιά με γκρίζα μαλλιά.
Και το μόνο που την ενδιέφερε, ήταν τα αρθριτικά της και τα 10 διαφορετικά φάρμακα που έπαιρνε.
– Πώς έγινες έτσι; με ρώτησε κι αυτή. Εσύ είχες, θυμάμαι, μαύρα πυκνά μαλλιά, ήσουν αδύνατος, και τώρα σε βλέπω με φαλάκρα… με κοιλίτσα…
Ο χρόνος, ο αδυσώπητος πανδαμάτορας χρόνος, μάς είχε κάνει και τους δυο αγνώριστους. Όπως λέει και το τραγούδι,
«Πάν΄ τα νιάτα, πάν’ τα κάλλη, δεν ξαναγυρίζουν πάλι…».
Τώρα συνειδητοποίησα αυτό που λένε, ότι την ηλικία ενός ανθρώπου μπορείς εύκολα να την καταλάβεις, από αυτά που συζητάει με συνομήλικους:
15 – 25 ετών, το κύριο θέμα είναι ο έρωτας, η μουσική και ο χορός.
25 – 55 για χρήματα, δουλειές, οικογένεια, καριέρα, σπίτια, αυτοκίνητα, εξοχικό.
Πάνω από τα 65: για προβλήματα υγείας, γιατρούς, αρθριτικά, πίεση, φάρμακα…
