Την άποψη εξέφρασε η Αντιγόνη Λυμπεράκη γενική διευθύντρια της Solidarity Now.
Τη στιγμή αυτή στην Πιερία και συγκεκριμένα στον Παντελεήμονα φιλοξενούνται 110 παιδιά από τη Μόρια. Παιδιά ασυνόδευτα, ορφανά, ή με γονείς που ζουν σε άλλους τόπους. Δεν συμφωνεί κανείς σε μια τέτοια εξέλιξη για έναν τουριστικό τόπο όσο η Νότια Πιερία. Και η άποψη όλων μας συγκλίνει ότι πρέπει να γίνουν όλες οι ενέργειες για να είναι μικρός ο χρόνος διαμονής των παιδιών αυτών για πολλούς λόγους.
Ο πρώτος είναι ότι τα περισσότερα δεν θέλουν να μείνουν στην Ελλάδα. Δεν είναι ο τόπος που τους έχει περιγραφεί ως ο ιδανικός για να ζήσουν. Επιθυμούν μια βόρεια Ευρωπαϊκή χώρα, Γερμανία, Ολλανδία, όπου βρίσκονται πολλοί συμπατριώτες τους, πολλοί συγγενείς τους που με το πρώτο κύμα μετανάστευσης το 2015 κατέκλυσαν τις χώρες αυτές. Αυτός είναι και ο λόγος που βρίσκονται μετέωροι ανάμεσά μας .
Τους παρακολουθώ τα βράδια στην Πλατεία Ευκαρπίδη, Ζούνε σε ένα παράλληλο σύμπαν. Ζούνε δίπλα μας χωρίς να υπάρχουν και να υπάρχουμε. Ακόμα και στο σούπερ μάρκετ πηγαίνουν αργά το μεσημέρι, όταν οι Κατερινιώτες έχουν ψωνίσει, για να μην υποχρεωθούν να συγχρωτιστούν.
Και τα παιδιά που πηγαίνουν στο σχολείο και γνωρίζουν ίσως τη γλώσσα δεν κάνουν κανένα διάλογο. Δεν ανταλλάσουν καμία κουβέντα.
Προσπαθώ να σκεφτώ την προσαρμογή των ελλήνων μεταναστών στη Γερμανία. Ήταν όμως διαφορετικά. Εκεί συμμετείχαν στον οικονομικό ιστό της χώρας. Ήταν σε ένα βαθμό απαραίτητοι και γι αυτό είχαν το σεβασμό των εργοδοτών τους. Ίσως ένας λόγος συμπεριφοράς των εδώ μεταναστών είναι οι συνθήκες προστασίας που απολαμβάνουν. Δεν έχουν εξάρτηση από την ελληνική πολιτεία δεν νοιώθουν καμιά υποχρέωση στην ελληνική κοινωνία. Τώρα πως καλλιεργήθηκε αυτό είναι ένα θέμα σοβαρό. Γιατί λείπει ο σεβασμός προς τη χώρα που τους φιλοξενεί έστω και προσωρινά;
Σίγουρα δεν πρέπει να νοιώθουν μειονεκτικά, να νιώθουν φόβο. Αλλά να μην σέβονται τους νόμους του κράτους δείχνει αμετροέπεια. Και ποιος ανθρωπιστικός νόμος λέει ότι οι κατατρεγμένοι έχουν μεγαλύτερα δικαιώματα από μας που δεν ευθυνόμαστε σε τίποτα από την κακή τους μοίρα;
Να έχουμε σύνδρομα ενοχής εμείς γιατί γίνεται πόλεμος στη Συρία ή στο Αφγανιστάν;
Η μεταφορά των παιδιών από τη Μόρια είναι ένα καυτό θέμα. Κι δεν χωρά αμφιβολία ότι πολλά πράγματα δεν έγιναν σωστά.
Αν και ήταν σαφές ότι η Μόρια και τα άλλα ΚΥΤ ήταν ενεργές υγειονομικές βόμβες που μπορούσαν να εκραγούν ανά πάσα στιγμή, το πρόβλημα έπεσε θύμα αναρμοδιοτήτων και απροθυμίας να αναληφθεί συνολική ευθύνη. Έτσι αφέθηκε απασφαλισμένη μια υγειονομική βόμβα: δεκατρείς χιλιάδες άνθρωποι χωρίς πρόσβαση στα απαραίτητα για την προστασία όχι απλά της υγιεινής, αλλά της υγείας και της ζωής τους. Μια κατάσταση όπου οι συστάσεις – να πλένεις τα χέρια και να κρατάς αποστάσεις – είναι κακόγουστο ανέκδοτο. Ο δε υγειονομικός αποκλεισμός ερμηνεύεται από κάποιους ως τιμωρία.
Εδώ και χρόνια, ο γυάλινος περιέκτης της κλεψύδρας άδειαζε σιγά-σιγά με σταθερή ροή. Την άδειαζε η έλλειψη πρωτοβουλιών για βιώσιμες λύσεις για αύριο αλλά και αξιοπρεπείς συνθήκες για σήμερα.
Η κλεψύδρα άδειασε. Αλλά δεν μπορούμε ως κοινωνία να κατοικούμε στη χώρα της άρνησης.
Είναι σίγουρο ότι αυτό θα στεναχωρήσει πολλούς. Που πιστεύουν ότι δεν λειτούργησαν οι πολιτικοί παράγοντες, ο δήμαρχος Δίου – Ολύμπου και οι βουλευτές.
Κατοικούμε στη χώρα της άρνησης. Και αυτό πρέπει να αλλάξει. Πολλά πράγματα γίνονται χωρίς να το θέλουμε εμείς. Αλλά μπορούν να είναι υπό τον έλεγχο μας. Αυτό ας έχουν υπόψη οι πολιτικοί του νομού, οι δήμαρχοι και οι βουλευτές, ακούγοντας την πρωθυπουργό της Αυστραλίας που διαχειρίζεται κι αυτή το δύσκολο πρόβλημα της μετανάστευσης και μάλιστα επιτυχώς. Λέει λοιπόν η κ. Gillard:
“ΟΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ, ΟΧΙ ΟΙ ΑΥΣΤΡΑΛΟΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΝ… Είτε σας αρέσει είτε όχι. Έχω κουραστεί από την ανησυχία αυτού του έθνους μήπως ενοχλούμε μερικούς ανθρώπους ή την κουλτούρα τους. Από την εποχή των επιθέσεων στο Bali, έχουμε παρατηρήσει μια αύξηση του πατριωτισμού στην πλειονότητα των Αυστραλών.
Η κουλτούρα μας έχει εξελιχθεί για περισσότερο από δύο αιώνες με αγώνες, προσπάθειες και επιτυχίες από εκατομμύρια ανδρών και γυναικών που κατέκτησαν την ελευθερία.
Μιλάμε κυρίως ΑΓΓΛΙΚΑ, όχι Ισπανικά, Λιβανέζικα, Αραβικά, Κινέζικα, Γιαπωνέζικα, Ρωσικά ή οποιαδήποτε άλλη γλώσσα. Οπότε, αν επιθυμείτε να γίνετε μέρος της κοινωνίας μας, να μάθετε την γλώσσα μας.
Οι περισσότεροι Αυστραλοί πιστεύουν στο Θεό. Αυτό δεν είναι κάποια Χριστιανική, δεξιά πολιτική προπαγάνδα, αλλά ένα γεγονός, επειδή Χριστιανοί άνδρες και γυναίκες βασισμένοι στα Χριστιανικά ιδεώδη, ίδρυσαν αυτό το έθνος, και αυτό είναι πλήρως εξακριβωμένο. Εάν ο Θεός μας σας ενοχλεί, τότε σας προτείνω να σκεφτείτε κάποιο άλλο μέρος του πλανήτη σαν την νέα σας πατρίδα, γιατί ο Θεός είναι μέρος της κουλτούρας μας.
Θα αποδεχτούμε τις πεποιθήσεις σας, και δεν θα τις αμφισβητήσουμε. Αυτό που επιθυμούμε εκ μέρους σας είναι να αποδεχτείτε τις δικές μας πεποιθήσεις και να ζήσετε σε αρμονία και ειρήνη μαζί μας.
Αυτή είναι η ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, Η ΧΩΡΑ ΜΑΣ και Ο ΤΡΟΠΟΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ και θα σας επιτρέψουμε κάθε ευκαιρία να τα απολαύσετε όλα. Αλλά, αφού τελειώσετε με τις διαμαρτυρίες σας και τις γκρίνιες σας για την Σημαία μας, τα Χριστιανικά μας πιστεύω ή τον τρόπο ζωής μας, σας συνιστώ ολόθερμα να εκμεταλλευτείτε μια άλλη μεγάλη Αυστραλιανή ελευθερία”.
Με απλά λόγια στη χώρα μας τους κανόνες τους θέτουμε εμείς. Κανένας δεν σέβεται ανθρώπους που δεν σέβονται τον εαυτό τους. Κι αν αυτό τηρείται, μπορούμε να είμαστε φιλάνθρωποι, ή αδιάφοροι, ανάλογα με τις πεποιθήσεις μας. Κυρίως όμως θα είμαστε ασφαλείς.
Αυτά ας τηρηθούν με επιμέλεια και συνέπεια και για τα 110 δυστυχισμένα παιδιά που η μοίρα τα έστειλε στο Νομό μας. Το κράτος είναι πανίσχυρο και μπορεί και τις ΜΚΟ να ελέγχει ώστε να μην υπερβαίνουν τα εσκαμμένα. Και στη θέση τους να βάζει τους αλληλέγγυους, ώστε να μην γίνονται παράγοντες.
Ας μην εφησυχάζουμε εμείς, ας έχουμε γνώση ως φύλακες της εφαρμογής των νόμων που όμως πρέπει απαρεγκλίτως να τηρούνται. Κανένας δεν είναι στο απυρόβλητο. Αλλά ας μην καταδικάζουμε χωρίς δίκη.
Μ.Κ.
