– Ρε!
– Παρακαλώ!
– Ρε, εσύ δεν είσαι;
– Ποιον εσύ θέλετε;
– Εσύ είσαι ρε, μου κάνεις πλάκα! Μου μιλάς και στον πληθυντικό!
– Αφού βρήκατε τον εσύ, πείτε μου κι εμένα, ποιος εσύ είμαι;
– Καλά δεν ξέρεις ποιος είσαι;
– Εγώ ξέρω ποιος εγώ είμαι! Δεν ξέρω ποιον εγώ είμαι σε σχέση με το δικό σας εσύ!
– Λοιπόν, σταμάτα το δούλεμα… Ρε, άλλαξες λίγο, όχι πολύ, αλλά άλλαξες! Θα μου πεις έχω να σε δω και πόσο καιρό αλήθεια. Πόσοι μήνες αλήθεια! Πως περνάει ο καιρός ρε παιδί μου!
– Λοιπόν που θα καταλήξει το θέμα;
– Πουθενά δεν πρόκειται να καταλήξει διότι εσύ είσαι!
– Εσύ είσαι εγώ κι εγώ είμαι εσύ;
– Τώρα προδόθηκες! Αφού άρχισες τα ευφυολογήματά σου! Ποιος άλλος μπορεί να είναι; Λέγε ρε, που εξαφανίστηκες, ούτε ένα σημάδι, κάτι το λοιπόν, ένα νέο, να μάθουμε αν είσαι καλά…
– Αν είμαι κακά!
– Ναι, ρε!
– Για να λέτε μετά α! τον καημένο τι έπαθε! Βρε τι κακό τον βρήκε!
– Τα παραλές, λίγο!
– Εγώ τα παραλέω; Έτσι είναι φίλε μου! Οπότε τι θες να μάθεις; Καλύτερα να ζεις στο σκοτεινό σκοτάδι και να μην ξέρεις τίποτα διότι όσα περισσότερα ξέρεις τόσο χειρότερα.
– Ήρθες πάλι, και πολύ ζοχαδιασμένος μας ήρθες!
– Λίγο το έχω να εξαφανιστώ και πάλι! Διότι δεν μπορώ, δεν αντέχω, η ζωή όσο πάει δυσκολεύει! Όχι ότι θα πεινάσουμε, έτσι κι αλλιώς υπάρχει κόσμος που πεινάει, τι δυο τι τρεις παραπάνω, δεν χάλασε ο κόσμος. Αλλά έτσι κι αλλέως ένα κομμάτι ψωμί θα το βρούμε, ρε, να το φάμε! Η ποιότητα είναι που σε ανταριάζει!
– Τι θες να πεις;
– Τώρα τελευταία άκουσα κάτι που δεν θέλω να το πιστέψω. Από την άλλη να είναι ψέματα; Κι άμα δεν είναι; Λογικά πρέπει να το πιστέψω. Εγώ όμως δεν θέλω, δεν μπορώ να το πιστέψω. Το καταλαβαίνεις; Πήγε η Καρυστιανού στον Άρειο Πάγο, που η κόρη της βρισκόταν στον τρένο που έγινε το φονικό δυστύχημα και –όχι δεν θέλω να το πιστέψω – έλαβε την απάντηση, αυτά συμβαίνουν να πάτε στην εκκλησία για βοήθεια! Ξέρεις τι θα πει, τ-ρ-ε-λ-α-ί-ν-ο-μ-α-ι; Όχι δεν ξέρεις, ούτε κι εγώ! Το παιδί σου σκοτώθηκε και τρέχεις να βρεις υπεύθυνους να βρεις το δίκιο σου και η απάντηση είναι αυτή; Και στην εκκλησία για βοήθεια; Δεν θέλει ελεημοσύνη η γυναίκα, δεν πεινάει, πεθαίνει της πείνας να βρει το δίκιο της να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι! Γι’ αυτό το πράγμα πεινάει! Το κατάλαβες; Άρα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψη τον φόβο, ότι εδώ υπάρχει θέμα επιβίωσης, υπάρχει φόβος ότι από στιγμή σε στιγμή όλο και κάποιος χάνεται, θα χαθεί.. Διότι αυτά είναι φυσιολογικά πράγματα. Αυτά συμβαίνουν!
– …
– Όχι ρε, δεν θέλω να το πιστέψω, δεν τολμώ να το πιστέψω…, κι όμως…
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης