Του Γιάννη Κορομήλη
Την κρατική εξουσία- κατά το ισχύον Σύνταγμα (αρθ. 26) και παλιότερα- συναποτελούν τρεις διακριτές λειτουργίες. 1. Η νομοθετική, που ασκείται από το Πρόεδρο της Δημοκρατίας. 2. Η εκτελεστική, που ασκείται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και την Κυβέρνηση και 3. Η δικαστική, που ασκείται από τα δικαστήρια. Σαφής ο διαχωρισμός; Όχι απολύτως. Ας δούμε τι συμβαίνει στην πράξη.
Η Κυβέρνηση εμφανίζεται μόνο μια φορά: στην άσκηση της Εκτελεστικής λειτουργίας (μαζί με τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας). Ο ΠτΔ εμφανίζεται δυο φορές (νομοθετική και εκτελεστική λειτουργία) πλην, κατά το ισχύον Σύνταγμα (από το 1986), στην ουσία ο ρόλος του είναι, κατά το μάλλον ή ήττον, διακοσμητικός, συμβολικός. Στην πραγματικότητα αποτελεί το Σύμβολο της ενότητας του κράτους – έθνους και έτερον ουδέν. Άρα κυβέρνηση ίσον Εκτελεστική Εξουσία.
Η Εκτελεστική Εξουσία είναι υπεύθυνη για την εκτέλεση του νόμου που ψηφίζει η Νομοθετική (η Βουλή). Εκείνο όμως που στην πραγματικότητα συμβαίνει είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση (αλλά και οι προηγούμενες) αναλαμβάνει , όλο και συχνότερα και την ευθύνη της κατασκευής τους ( τη σύνταξη των νομοσχεδίων κ.α. δια του αρμόδιου υπουργού της) και την έγκριση τους από την πλειοψηφία της Βουλή (δια του αρχηγού της και πρωθυπουργού, δια της ηγεσίας του κυβερνώντος κόμματος ή κομμάτων, όπως σήμερα).
Αν το καλοσκεφτούμε στη χώρα μας, αλλά και σε άλλες, στην ουσία έχουμε κομματοκρατία ή κομματοκρατούμενη δημοκρατία, αφού οι βουλευτές της συμπολίτευσης πειθαρχούν στη γνωστή «κομματική γραμμή». Αλλιώς «κατεβαίνουν από τρένο» όπως έλεγε ο Ανδρέας ή θέτουν εαυτούς εκτός κόμματος, με απόφαση του αρχηγού. Κι όλα αυτά παρά το γεγονός ότι το Σύνταγμα μας , που ψηφίζεται από τα κόμματα, ρητά προβλέπει (άρθρο 51 παρ. 2): « Οι βουλευτές αντιπροσωπεύουν το Έθνος». Και όχι το κόμμα.
Αλλά τα κόμματα αφού εξασφάλισαν την Συνταγματική τους κατοχύρωση, δεν δίνουν και πολύ σημασία στις «λεπτομέρειες» του Συντάγματος. Το παραβιάζουν, άλλο λιγότερο – άλλο περισσότερο, όλα. Και μπορεί το Σύνταγμα να ορίζει ότι η θητεία των βουλευτών είναι τετραετής (αρθρ. 53 παρ.1) συνήθως (τις περισσότερες φορές) είναι πολύ μικρότερη. Από μια (1) ημέρα (!)- για τη Βουλή που προέκυψε από τις εκλογές της 6ης Μαΐου 2012- μέχρι έξι μήνες, για τη Βουλή του 2015, μέχρι και ένα, δυο, ή τρία χρόνια. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει το σχετικό «παράθυρο» στο Σύνταγμα.
Η κυβέρνηση λοιπόν σήμερα στην ουσία ασκεί τις δυο από τις τρείς λειτουργίες (Εκτελεστική, Νομοθετική). Γιατί λοιπόν παραπονιέται το ζεύγος Τσίπρα (και άλλοι, τινές σύντροφοί τους) ότι πήραν μεν την κυβέρνηση αλλά όχι και την Εξουσία; Μα διότι μένει εκτός η Δικαστική λειτουργία. Που μερικές φορές δεν τους κάνει τα χατίρια- μη πράττοντας τα το καθήκον της φυσικά-. Διότι το καθήκον της είναι, να είναι «τυφλή» που θα πει να μην επηρεάζεται από κανέναν. Προπάντων από τις άλλες δυο λειτουργίες.
Η κυβέρνηση λοιπόν Τσίπρα – Καμένου θα ένιωθε ευτυχής και ικανοποιημένη από τον εαυτό της αν καθυπότασσε, αν ποδηγετούσε τη Δικαιοσύνη. Και έχει ήδη κάνει πολλά βήματα προς αυτή την κατεύθυνση. Και θεωρείται βέβαιο ότι θα συνεχίσει την προσπάθεια της αυτή. Μα είναι δημοκρατικό κάτι τέτοιο; Σαφώς δεν είναι. Αλλά φαίνεται πως αυτό καθόλου δεν τους ενοχλεί. Ευτυχώς οι Έλληνες Δικαστές, στην συντριπτική τους πλειοψηφία (πάντα θα υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις) σέβονται τον εαυτό τους και το Σύνταγμα. Το οποίο στην ακροτελεύτια διάταξη του (άρθρο 120) προβλέπει, μεταξύ άλλων, και ότι (παρ.4): «Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον Πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία».
Συνεχίζεται