Κάθε μέρα ακριβαίνουν τα πάντα και δεν ξέρουμε οι τιμές πού θα φτάσουν.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Ήμασταν που ήμασταν ένας στους τρεις στο όριο και κάτω από το όριο της φτώχειας, ήρθε τώρα καπάκι και η μεγάλη ακρίβεια να μας αποτελειώσει.
Αποτέλεσμα, περικοπές στα ψώνια, οικονομία και στερήσεις. Ακόμα και στο φαγητό.
Πάνε οι παλιές εποχές της αφθονίας, οι παχιές αγελάδες, εκείνα τα χουβαρδαλίκια, που αγοράζαμε με τα κιλά. Τώρα αγοράζουμε πιο αραιά, πιο λίγα, με το κομμάτι και τα γραμμάρια. Δύο μελιτζάνες, 250 γραμμάρια σαλαμάκι, από το φτηνό και την προσφορά.
Πέρασε η εποχή που πηγαίναμε στην ταβέρνα, παραγγέλναμε από όλα, και τρώγαμε τα μισά.
Όλα αυτά θυμίζουν την εποχή που οι παππούδες μας έτρωγαν κρέας μόνο μια φορά το μήνα κανένα κοτόπουλο. Και μετά τη βροχή έβγαιναν με μια σακούλα στα χωράφια και μάζευαν δωρεάν σαλιγκάρια. Για να τα μαγειρέψουν, αντί για κρέας, στιφάδο με μπόλικο κρεμμύδι και ώριμη ντομάτα.
Να ευχόμαστε και να προσευχόμαστε να περάσει αυτή η κρίση.
Για να μην φτάσουμε κι εμείς στο σημείο να αναγκαστούμε, όπως παλιά οι παππούδες μας, να βγαίνουμε στα χωράφια να μαζεύουμε σαλιγκάρια.
Ακολουθήστε το 
