– Τα έλεγα εγώ, αλλά ποιος ακούει;
– Ο κακός χαμός για το τίποτα!
– Όταν όλοι έχουν γίνει δημοσιογράφοι και σχολιαστές, άντε βγάλε άκρη!
– Καλά τα λες, ρε!
– Ρε, είμαστε απαράδεκτοί, τελείως όμως! Είναι δυνατόν; Δεν έχουν μάθει ακόμη ότι σαν πας στο πηγαιμό για την Ιθάκη… όπα! αυτό είναι από άλλη ιστορία, ότι η δημοσιογραφία του πληκτρολογίου, του ελαφρού καναπέως, η ανώδυνη ανωνυμία και η άνεση υβρεολογίου πάλι υπό την προστασία της ανωνυμίας δεν είναι ούτε σοβαρός σχολιασμός ούτε η λεγόμενη δημοσιογραφία που κυκλοφορεί και έχει καταπλακώσει τους πάντες και τα πάντα! Λειτουργεί σαν μια αβασάνιστη έκφραση …εκδίκησης, ναι εκδίκησης, …μίσους και εξουσίας για κάποιον ή κάποια, ή κάποιους που έχουν κάνει κάτι που αναρωτιούνται που βρήκαν τα κότσια και το έκαναν ενώ οι γράφοντες να το φανταστούν μόνο ήταν αδιανόητο!
– Παρακαλώ να δοθούν εξηγήσεις πάραυτα και επί τόπου!
– Κυκλοφόρησε μια φωτογραφία ενός ατόμου στα σκαλιά του Προεδρικού Μεγάρου να τα κατεβαίνει με σαγιονάρες θαλάσσης, κοντό παντελονάκι, πουκάμισο επιμελώς ατημέλητο, ουαί γραμματείς και Φαρισαίοι μωρέ τι είναι τούτο; Πως τόλμησε να προσέρχεται στο Μέγαρο για την εορτή της Δημοκρατίας; Καλά δεν βρέθηκε κανείς να τον πετάξει έξω; Καλά, τα σχόλια πήραν κι έδωσαν, δεν θα στα πω, γιατί άστα να πάνε! Γέμισε το φέησμπουκ, το τουήτερ το ίνσταγκραμ, πανικός στην όμορφη πόλη… τέτοιο μαγάρισμα! Βρέθηκε και η ευκαιρία να πολιτικοποιηθεί λίγο έως πολύ το πράγμα…
– Άντε! Τόσο πολύ;
– Ναι, ρε! Μέχρι να αποδειχτεί ότι ο κύριος, τέλος πάντων κύριος, – για τα πρώτα σχόλια, – ήταν συντάκτης γνωστής εφημερίδας, άκουσε κι αυτός τα σχολιανά του, μέχρι να αποδειχτεί ότι αυτός ο αναρχοάπλυτος ήταν μέλος της ορχήστρας που θα έπαιζε στην εκδήλωση, και ήρθε από νωρίς-νωρίς ντάλα ζέστη μεριά, για την προγραμματισμένη πρόβα. Ούτε καν καλεσμένος δεν ήταν! Πως θα πάει; Με το λουσάτο κοστούμι της εμφάνισης; Φυσικά όχι. Από το μεσημέρι μέχρι το βράδυ, τότε θα ήταν που θα άκουγε άλλα σχόλια! Διότι ο κοσμάκης περιμένει στη γωνία με το καλάσνικοφ να στην σβουρίξει!
– Άντε! Ναι, ρε; Τέτοια πατάτα;
– Τέτοια πατάτα! Και μετά φυσικά όλοι άρχισαν να σφυράνε κλέφτικα, να κοιτάζουν κατά ταβάνι μεριά, ποιος; Εγώ; Εγώ δεν ξέρω τίποτα!
– Χαχαχα! Ναι! Εγώ κοιτούσα τη Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου… που κοιτούσε την Πετροβασίλη.
