Του Γιάννη Κορομήλη
Ανεξάρτητα απ΄όσα περί «καθαρής εξόδου» λέει ο κ. Τσίπρας ή αλήθεια είναι ότι η, αυστηρή μάλιστα, επιτροπεία από τους δανειστές μας θα συνεχιστεί και μετά από την «έξοδο» της Ελλάδας καθαρή ή μη, από τα μνημόνια. Και τούτο διότι: 1. Ρητά προβλέπεται στους βασικούς κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ότι όταν ένα κράτος μπει σε πρόγραμμα (μνημόνιο) όποτε και να βγει απ΄αυτό τελεί υπό την επιτροπεία των δανειστών μέχρις ότου εξοφλήσει το 75% του χρέους του. Εμείς χρωστάμε περί τα 350 δις ευρώ. Ποσό που θα αυξάνεται με τους τόκους μέχρι εξόφλησης. Κι αν γίνει κάποια ρύθμιση του αυτή, όπως λέγεται ως τώρα τουλάχιστον, θα αφορά την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής και με κάπως μικρότερο επιτόκιο. Αλλά αν επιμηκυνθεί η συνολική διάρκεια θα επιμηκυνθεί ανάλογα και η διάρκεια εξόφλησης του 75% και θα τελειώσει η επιτροπεία.Ζήσε Μάη μου…
Για να πάρουμε μια ιδέα για πόσο χρόνο θάχουμε στο κεφάλι μας τους δανειστές ας υποθέσουμε ότι το χρέος θα φτάσει (με τους τόκους) τα 400 δις και θα πρέπει να εξοφληθεί σε 60 χρόνια. Θα γλυτώσουμε από τους δανειστές όταν πληρώσουμε το 75% του χρέους, δηλ τα 300 δις. Με μια απλή μέθοδο των τριών, αφού για τα 400 θα πληρώνουμε 60 χρόνια τα 300 θα τα εξοφλήσουμε σε 45 χρόνια. Δηλαδή θα γλυτώσουμε το 2063! Και φυσικά θα χρωστάμε τότε ακόμη 100 δις. ευρώ.
2. Ο κ. Τσίπρας μιλάει για «καθαρή» έξοδο. Αλλά ο ίδιος ψήφισε στη Βουλή νόμους που επιβάλλουν νέους φόρους (περικοπές μισθών και συντάξεων και μείωση του αφορολόγητου κ.α.) για το 2019, 2020,2021, 2022. Δεν θα εφαρμοστούν αυτοί οι νόμοι: Ασφαλώς και θα εφαρμοστούν. Άρα; Νέοι φόροι κι αυτά τα χρόνια.
3. Πέραν όλων αυτών η κυβέρνηση συμφώνησε για υψηλά πλεονάσματα τα επόμενα χρόνια. Όμως πλεονάσματα σημαίνει συνεχής ανάπτυξη της οικονομίας μας. Το 2017 η ανάπτυξη ήταν 1,4%, ενώ η Κομισιόν προέβλεπε 2,7%. Ήταν δηλ. η μισή της προβλεπόμενης. Στο μεταξύ στην Ελλάδα δεν γίνονται επενδύσεις. Δεν υπάρχει συνεπώς άξια λόγου αύξηση παραγόμενων προϊόντων και εξαγωγών. Σύμφωνα με τα στοιχεία της Eurostat η Ελλάδα είναι ουραγός της Ευρώπης στην ανάπτυξη. Τι θα γίνει λοιπόν αν ανέβουν τα επιτόκια δανειστών από τις αγορές, λόγω ακριβώς της μη προβλεπόμενης ανάπτυξης; Θα ξανασυνάψουμε νέο μνημόνιο με τους θεσμούς; «Κι όλο πάλι απ΄την αρχή»;
Ας περάσουμε τώρα σ΄ένα άλλο εξίσου σημαντικό ζήτημα: αυτό των πρόωρων ή μη εκλογών. Κρίσιμο και για την πορεία της χώρας και για την συντριπτική πλειοψηφία ημών των Νεοελλήνων. Οι λόγοι προφανείς. Παλαιότερα η κυβέρνηση Τσίπρα, εμμέσως πλην σαφώς, άφησε να εννοηθεί σε Ευρωπαίους αξιωματούχους ότι αν πιεστεί πολύ δεν θα διστάσει να προσφύγει σε πρώρες εκλογές πριν τη λήξη του Μνημονίου (τέλη Αυγούστου του 2018). Ως τώρα δεν φαίνεται σίγουρο κάτι τέτοιο εκτός αν μέχρι τον Ιούνιο α) οι θεσμοί τους «βάλουν το μαχαίρι στο λαιμό», β) η κατάσταση στα εθνικά μας θέματα εκτραχυνθεί.
Ως προς το πρώτο οι δανειστές , μας δεν δείχνουν «άγριες» διαθέσεις. Προς το παρόν τουλάχιστον. Το δεύτερο, τα προβλήματα δηλαδή στα εθνικά μας θέματα, η κατάσταση οξύνεται συνεχώς σε σημείο που δεν μπορεί να αποκλεισθεί τίποτα. Όλα παίζονται . Λόγω και των κακών χειρισμών της η Κυβέρνηση περιέρχεται όλο και σε δυσμενέστερη θέση. Πράγμα που αυξάνει τις πιθανότητες να προσφύγει τελικά σε πρόωρες εκλογές ο κ. Τσίπρας, ένα χρόνο πριν τη λήξη της τετραετίας δηλ. το φθινόπωρο φέτος.
Και στο θέμα αυτό η Κυβέρνηση και ο κ. Τσίπρας προσωπικά δηλώνουν σταθερά και μονότονα ότι θα εξαντλήσουν την τετραετία. Αλλά με τόσα ψέματα που είπαν ως τώρα ποιος να πιστέψει ότι τώρα λεν την αλήθεια. Και η αλήθεια είναι πως βρίσκονται όντως σε δύσκολη θέση σε βαθμό που θέλουν μεν να μείνουν στις καρέκλες τους μέχρι τέλος, ως το φθινόπωρο δηλ. του 2019, αλλά λόγοι κομματικών συμφερόντων τους ωθούν στο να εξετάζουν και πιθανό να αποφασίσουν να στήσουν κάλπες αμέσως μετά τη λήξη του μνημονίου που υπόγραψαν. Κάπου μέσα στο ερχόμενο φθινόπωρο δηλαδή.
Ακριβώς σ΄αυτούς τους λόγους θα αναφερθούμε στο αυριανό μας φύλλο.