– Να, σε εκείνο το βουνό!
– Ε;
– Εκεί ψηλά, ξέρεις πόση ώρα κάνει για να το ανέβεις;
– Εξαρτάται! Με τα πόδια, με γαϊδουράκι, με ελικόπτερο, αερόστατο; Με τι;
– Κάθε έργο έχει το δικό του τέλος!
– Ε;
– Για να ανέβεις εκεί ψηλά θέλει κότσια για άλλους, θράσος για άλλους και τύχη για άλλους…
– Τι τύχη;
– Να βρεθείς την κατάλληλη στιγμή στο κατάλληλο μέρος και να σου, κάνεις ένα βήμα μπροστά και εδώ είμαστε, πετάς το καπελάκι σου στον αέρα και όλος ο κόσμος είναι δικό σου!
– Δεν γίνεται διαφορετικά;
– Το παν είναι αυτό που είπα, μην χαθεί η ευκαιρία, να είσαι την κατάλληλη ώρα στο κατάλληλο μέρος! Όλα τα άλλα άστα στο σύμπαν που θα συνεχίσει να συνωμοτεί και να σε σπρώχνει μπροστά, θες δεν θες!
– Καλά είναι ρε, έτσι όπως τα λες, αλλά…
– Τι αλλά, ρε; Εδώ είμαστε και εδώ είναι. Όποιος θέλει κάτι πολύ, βγαίνει φουσκώνει τα χαρτιά του και να σου τα φύκια γίνονται μεταξωτές κορδέλες και όπα της, χτυπάς εσύ το νταούλι και ο τσάμικος και ο καλαματιανός πάει σύννεφο, μέχρι εξαντλήσεως δηλαδή, πόσο να αντέξει ο καημένος ο κοσμάκης να χορέψει;
– Βαράτε βιολιτζήδες ένα πράμα δηλαδή!
– Μόνο; Και να σου, τι να σου πω; Και λίγο κοκαλάκι καλά είναι μωρέ, έτσι για να γλυκάνει ο ουρανίσκος του λαού που ακολουθεί, γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, ο μαγνήτης τον τραβάει και τον πάει εκεί που θέλει!
– Έτσι λες;
– Αφού τα βλέπεις! Τα ζεις! Τα ανασαίνεις! Τι άλλο χρειάζεσαι; Είμαστε τόσο λίγοι, μα τόσο λίγοι, που δεν αντέχουμε να μοιράσουμε και την ανάσα μας ακόμη, μπορεί να σε φτύσουμε κατάμουτρα έτσι γιατί δεν μπορούμε αλλιώς να σε υποτιμήσουμε, έτσι γιατί αλλιώς θα αποδυναμώσει ο μαγνήτης και θα πάει όλο το πανηγύρι στράφι! Γιατί να το χάσουμε; Τόσο καιρό περιμέναμε; Τώρα θα κάνουμε πίσω!
– Και μετά, για λέγε, για λέγε, ξύπνησες;