Του Γιάννη Κορομήλη
Η χώρα και το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών της βρίσκονται σε αδιέξοδο. Συνηθισμένη η έκφραση «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Με την έννοια προφανώς πως αν μια δημοκρατική χώρα βρεθεί σε αδιέξοδο υπάρχει πάντα η λύση των εκλογών.
Η χώρα και το μεγαλύτερο τμήμα των πολιτών της βρίσκονται σε αδιέξοδο. Συνηθισμένη η έκφραση «στη Δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Με την έννοια προφανώς πως αν μια δημοκρατική χώρα βρεθεί σε αδιέξοδο υπάρχει πάντα η λύση των εκλογών. Υπάρχει ασφαλώς αυτή η λύση με τη διαφορά όμως ότι υπάρχει και κάποιος αρμόδιος που θα αποφασίσει τη διενέργειά τους. Αν λοιπόν αυτός ο αρμόδιος, για οποιοδήποτε λόγο, αρνείται να πάρει μια τέτοια απόφαση τότε; Τότε εκλογές δεν γίνονται και το αδιέξοδο συνεχίζεται. Ιδού λοιπόν πως και στη Δημοκρατία υπάρχουν αδιέξοδα. Παρότι το αντίθετο θεωρείται σχεδόν ως θέσφατο.
Η προαναφερθείσα υπόθεση επαληθεύθηκε και προχθές κατά τη διάρκεια της συζήτησης κορυφής για τη Δικαιοσύνη και τη Διαπλοκή. Ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης παραθέτοντας σειρά επιχειρημάτων υποστήριξε ότι η χώρα έχει ανάγκη άλλης κυβέρνησης και ζήτησε από τον Πρωθυπουργό να παραιτηθεί και να γίνουν εκλογές.
Ο πρωθυπουργός αρνήθηκε την παραίτηση υποστηρίζοντας ότι εκλέχθηκε για τέσσερα χρόνια και προτίθεται να εξαντλήσει την προβλεπόμενη από το Σύνταγμα τετραετή θητεία του. Αν υποθέσουμε ότι έχει δίκιο ο αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, αν δηλαδή – όπως πολύς κόσμος πιστεύει, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – η κυβέρνηση δεν απολαμβάνει της εμπιστοσύνης του λαού, τότε πως νομιμοποιείται η άρνηση του Πρωθυπουργού;
Νομιμοποιείται θα πει κάποιος, από την πρόβλεψη του Συντάγματος (αρθρ. 53 παρ. 1). Επ’ αυτού τρεις αντιρρήσεις. 1. Σε περίπτωση αδιεξόδου προέχει ασφαλώς το καλό της χώρας κι όχι το «γράμμα» του Συντάγματος. Εξάλλου 2. Το ίδιο Σύνταγμα προβλέπει τη διενέργεια πρόωρων εκλογών για λόγους ανωτέρας βίας ή για την αντιμετώπιση σοβαρού εθνικού θέματος κ.λ.π. 3.Από το 2007 μέχρι τώρα, σύμφωνα με το άρθρο 53, 1 θα έπρεπε να έχουν – εννέα χρόνια έκτοτε- δύο πρωθυπουργούς πλήρους θητείας (οχτώ χρόνια) και ο τρίτος κατά σειρά να είχε αναλάβει πέρυσι.
Είχαμε όμως με τη σειρά Κ. Καραμανλή. Γ. Παπανδρέου, Λουκά Παπαδήμο (μεταβατικό), Πικραμένο (υπηρεσιακό). Α. Σαμαρά, Αλ. Τσίπρα, Β. Θάνου (υπηρεσιακή) Αλ. Τσίπρα. Δηλαδή οχτώ πρωθυπουργούς. Προφανώς λόγω κρίσης και μέτρων. Όμως η κρίση συνεχίζεται. Συνεπώς πιο πιθανό είναι να έχουμε και πάλι πρόωρες εκλογές, παρά ο κ. Τσίπρας να εξαντλήσει την τετραετία.
Στο σημείο αυτό προκύπτει το εξής πρόβλημα. Αν συνεχιστεί και αυξηθεί – κάτι που δεν αποκλείεται καθόλου- η λαϊκή δυσαρέσκεια για την ασκούμενη από την κυβέρνηση πολιτική και ο κ. Τσίπρας επιμένει να μην παραιτείται. Αν δηλαδή η δυσαρμονία Βουλής και λαού είναι καταφανής τι θα γίνει; Θα συνεχίζεται η αντιδημοκρατική στην ουσία κατάσταση στη χώρα; Κι αυτό μέχρι πότε; Και ποιος μπορεί να αποκλείσει κοινωνικές αναταραχές και άλλα παρατράγουδα;
Το ενδεχόμενο αυτό μπορεί να προκύψει διότι το Σύνταγμα, μετά την αναθεώρηση του 1985-86, από τους Α. Παπανδρέου και Β. Βενιζέλο, ως πρωτομάστορες, κατάργησε όλες τις προνομίες που απολάμβανε ως τότε ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Μεταξύ αυτών καταργήθηκε και το δικαίωμά του να διαλύει τη Βουλή και να προκηρύσσει άμεσα εκλογές. Με την κατάργηση αυτής της προνομίας το δικαίωμα μεταφέρθηκε στον πρωθυπουργό.
Δεδομένου δε ότι εμείς έχουμε, σε αντίθεση με τις περισσότερες αναπτυγμένες χώρες ( που έχουν δύο νομοθετικά σώματα) ένα και μόνο τη Βουλή στην οποία ο ρόλος του πρωθυπουργού είναι υπεραυξημένος. Κατά συνέπεια επείγει η αναθεώρηση του Συντάγματος (που μπορούσε νομικά να αρχίσει το 2013) και στο σημείο αυτό, όπως και σε πολλά άλλα.
Να προβλέπεται δηλαδή ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να εκλέγεται απευθείας από το λαό και για ενισχυμένο κύρος και νομιμοποίηση και για να μην αποτελεί η εκλογή του λόγο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών γεγονός που το εκμεταλλεύονται – παραπειστικά- οι εκάστοτε λαϊκιστές όπως συνέβη με το Γ. Παπανδρέου (2009) και τον Αλ. Τσίπρα (2014). Και βέβαια να δοθούν αρκετές προνομίες που θα ευνοούν την εύρυθμη λειτουργία του πολιτεύματος. Παράλληλα να θεσμοθετηθεί και δεύτερο νομοθετικό σώμα ( Γερουσία ή Ανω Βουλή).
Ακολουθήστε το “Ο.Β.” στο twitter και κάντε like στην σελίδα μας στο facebook και μάθετε πρώτοι όλα όσα συμβαίνουν!