Του Κώστα Δαλακιουρίδη
Είναι αυτά που κρατούν τον κόσμο αλυσοδεμένο στο παρελθόν. Για το καλό και το κακό. Που είναι ενάντια σε κάθε πρόοδο, θεματοφύλακες του κατεστημένου. Που η θέση τους και το κύρος τους, τούς κάνει επικίνδυνους.
Είχαν δίκαιο οι αρχαίοι Αθηναίο που εφεύραν τον εξοστρακισμό. Έγραφαν σε ένα κομμάτι κεραμίδι (όστρακο) το όνομα του επικίνδυνου για την κυριαρχία του Δήμου και ο πλειοψηφιών έπαιρνε τον δρόμο της εξορίας.
Καλή σαν σκέψη όμως στην πράξη εμφανίστηκαν φατρίες (κόμματα) που έγραφαν ομαδικά τον αρχηγό της αντίπαλης φατρίας και το πράγμα ξεφτιλίστηκε. Αν όμως τις τύχες μας δεν τις είχαν τα κυρίαρχα αρσενικά (τουλάχιστον κατ’ όνομα) πώς θα ήταν ο κόσμος;
Σε ένα ιαπωνικό νησί όπου κατοικούσαν μακάκοι (ένα είδος πιθήκου κοινώς μαϊμού) μερικοί επιστήμονες έκανα πειράματα για τη νοημοσύνη τους. Στους μακάκους αρέσουν οι γλυκές πατάτες. Όμως ο επιστήμονες τις ανακάτεψαν με άμμο κι όποιος μακάκος τις έτρωγε έτριζαν τα δόντια του. Αυτό μέχρι που ήρθε μια έφηβη μακάκα από άλλη περιοχή. Αμέσως πήρε μια πατάτα την έπλυνε στη θάλασσα και την έφαγε. Αμέσως μαζεύτηκαν οι νεαρές κι έμαθαν το κόλπο, Μετά οι έφηβοι μακάκοι, κατόπιν τα θηλυκά και τέλος τα κυρίαρχα αρσενικά που δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι δεν το σκέφτηκαν. Γιατί έτσι ανατρεπόταν η τάξη του κόσμου. Τα πράγματα πρέπει να γίνονται με την αντίστροφη διαδικασία.
Μετά τους έβαλαν πιο δύσκολα. Σκόρπισαν στην άμμο ρύζι. Μετά από λίγο η διαολεμένη έφηβη βρήκε τον τρόπο (πώς;) κι έφαγε το ρύζι για να ακολουθήσει η ίδια η διαδικασία. Συμπέρασμα: τόπο στα νιάτα!
Πόσες φορές η ιστορία δεν έγινε παίγνιο στα χέρια ενός κυρίαρχου αρσενικού; Πού να κοιτάξουμε; στη επιστήμη που οι σεβάσμιοι καθηγητές αρνούνται κάθε νέα θεωρία που ανατρέπει τη δική τους; Σωστά λένε ότι επιστήμονες μετά τα «άντα» είναι μόνο για συνέδρια. Στον πόλεμο όπου παλιοί στρατηγοί παραμένουν στον προηγούμενο; Πώς σάρωσε τους συμμάχους ο Γκουντέριαν με τον Ρόμελ; Στη μουσική όπου σπάνια η έμπνευση κρατάει;
Πάντα τις τύχες κρατάει η προηγούμενη γενιά, κι αν όχι από το προσκήνιο, οπωσδήποτε από το παρασκήνιο. Και το κακό είναι ότι κρατάει αλυσοδεμένο το μέλλον και δεν αφήνει καμιά χαραμάδα να δούμε πού στο καλό πάμε για να πάρουμε τα μέτρα μας.
Αλήθεια πώς θα ήταν ο κόσμος αν κλειδώναμε τους παππούδες στο σπίτι κι όχι μόνο τη μέρα των εκλογών;
Κώστας Δαλακιουρίδης