Σφήνες του Αφεντούλη
Παρασκευή, 13 του Γενάρη, σήμερα, αναγνώστες μου. Κι όταν η μέρα παραπέμπει στο πασίγνωστο κινηματογραφικό θρίλερ αφενός, ενώ νιώθουμε τη γλύκα τού 2017, με τις νέες αναθερμάνσεις σε καύσιμα, ποτά, τσιγάρα κ.λπ. αφετέρου, επόμενο είναι ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, να θεωρήσει τη συγκυρία κατάλληλη για τις επ’ ευκαιρία της πρωτοχρονιάς ευχές μας.
Που η αποφυγή να απευθύνουμε έγκαιρα, μάλλον υποκρύπτει μαύρα μαντάτα, αλλιώς προς τι η χρονοτριβή, θέτουμε ρητορικά το ερώτημα, την απάντηση του οποίου έρχεται να δώσει από το βάθος του τίτλου, τι «εμβαθύνσεις» σκαρφίστηκα πάλι ο άνθρωπος(!), η περίλυπη σύζυγος χαμηλοσυνταξιούχου, κυρία «Μήτσαινα», άδουσα ως άλλη Βίκυ Μοσχολιού:
Άνθρωποι μονάχοι…
Σαν ξερόκλαδα σπασμένα,
σαν ξωκλήσια ερημωμένα, ξεχασμένα,
και ιδού ο «δεύτερη φορά αριστερά» αισιόδοξος σύζυγος να εξανίσταται με την καταθλιπτική ατμόσφαιρα, διερωτώμενος: «Ξόδεψε, ξόδεψε, από τα όβολα της αναπάντεχης χορηγίας του Αλέξη, μεγάλη η χάρη του(!), έμεινες πανί με πανί και κατέβασες πλερέζες;».
«Παραδόπιστε, άκου κανένα νέο, από τηλεοράσεως, όλεθρος παντού, παραδόπιστε!» ήταν η προς απάντησή μας αντίδραση της αοιδού, αναγνώστες μου, κι ένα δίκιο το έχει όσο να πείτε, όταν μια σύντομη αναδρομή στην ειδησεογραφία των Χριστουγέννων αποκαλύπτει:
Τα δεινά της μοναξιάς.
Ναι για(!), ας όψεται η εξελιγμένη παγκόσμια κοινωνία μας, όπου κατά το προαναφερθέν άσμα και παρά τα θαυμαστά επιτεύγματα της οικονομίας της γνώσης:
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν μονάχοι,
όπως του πελάγου οι βράχοι,
ο κόσμος θάλασσα που απλώνει
κι αυτοί βουβοί σκυφτοί και μόνοι,
ανεμοδαρμένοι βράχοι,
άνθρωποι μονάχοι.
Αποτέλεσμα της εσωστρέφειας; Όσο κι αν φαίνεται παράξενο, «Τελευταία Χριστούγεννα» είναι η σωστή απάντηση του οδυνηρού ερωτήματος, αφού μετά την αποτρόπαιη επίθεση τού μισαλλόδοξου στο χριστουγεννιάτικο παζάρι του Βερολίνου, Κύριος να αναπαύει τις αδικοχαμένες ψυχές, «Last Christmas» είχαμε και για τον δημιουργό αυτών, George Michael, που εγκατέλειψε τον μάταιο τούτο κόσμο, χρονιάρα μέρα, Θεός σχωρέσ’ τον, και το χειρότερο τεθλιμμένοι, υπό το άγος της φτώχειας, χρεοφειλέτες μου;
Μπορεί την ανήμερα Χριστουγέννων συντριβή του ρωσικού «τουπόλεφ» στη Μαύρη Θάλασσα, να μην επέφερε η μοναξιά, αλλά η μοναδική διεθνώς χορωδία τού «κόκκινου στρατού», καθώς όδευε να εμψυχώσει τους συμπατριώτες στρατιωτικούς τής Συρίας, έγραψε, άγνωστο πως, το δράμα:
Πτήση του χαμού προς ανύψωση του ηθικού.
«Να τη βράσω τέτοια πρόοδο, αιωνία η μνήμη των βιρτουόζων!» σχολίασε ο συντετριμμένος, «Μήτσος», πληροφορούμενος τα του πολύνεκρου δυστυχήματος, από ΕΡΤ – στον κυκεώνα της παραπληροφόρησης ένα είναι το αμερόληπτο κανάλι, λέμε τώρα, το παρακολουθείτε, αναγνώστες μου;
Αν όχι, μη μου αποκαρδιώνεστε. Διότι, ο δεξιοτέχνης, που Ιούνη του 2011 ρίγησε τους φιλόμουσους των Αθηνών με την σε άπταιστη ελληνική ερμηνεία του Μίκη, αν δεν μας απατά η τηλεοπτική εικόνα, παρέμεινε στη βάση του, ένεκα η γέννηση του τρίτου παιδιού του, «να του ζήσει», από καρδιάς.
Εντάξει, δεν λέμε. Η δική του καρδιά είναι πέτρα, προφανώς, από τον αναπάντεχο χαμό των συναδέλφων. Όμως, αν τον παρακαλέσουμε, θα βρει δύναμη να επαναλάβει το ελπιδοφόρο δίστιχο του Γιάννη Ρίτσου:
Όταν σφίγγουν το χέρι,
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο,
και θυμηθείτε το, καθόσον εμπεριέχει την ευχή τής στήλης, που εναγωνίως αναμένατε, τις μοναξιές των ανοικονόμητων ημερών μας μέσα!…
