Γράφει ο Βασίλης Μόσχης
– Δεν μπορείς να πεις!
– Όχι, δεν μπορώ να πω!
– Είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα είμαστε!
– Ναι, είμαστε!
– Τα πουλάκια κελαηδούνε, τα λουλούδια ανθίζουν…
– Ναι, ανθίζουν…
– Οι φρεγάτες αρμενίζουν…
– Ναι, αρμενίζουν…
– Και όλα αυτά… είμαστε μια ευχάριστη ατμόσφαιρα είμαστε…
– Σαν μια ευχάριστη ατμόσφαιρα…
– Γιατί μου το χαλάς τώρα; Είμαστε, δεν είμαστε;
– Ναι, σωστά, αλλά από πού ακριβώς να το δούμε το όλο θέμα; Διότι η προσέγγιση είναι αυτή που πρέπει να έχουμε σαν βάση για να μπορέσουμε να αναπτύξουμε το θέμα μας! Η ανοιξιάτικη εποχή, φερ’ ειπείν είναι ένα καλό σημείο για να μπορέσει να ξεκινήσει κανείς!
– Φερ’ ειπείν!
– Διότι, η τελική, σωστή γνωμάτευση εξαρτάται πάντα σε τι βάση υφίσταται, πόσο γερά είναι τα θεμέλια της βάσης ή πόσο σαθρά είναι, διαφορετικά θα είναι τρομερά δύσκολο να αποφανθούμε, να βγάλουμε ένα αληθοφανές πόρισμα!
– Ακριβώς, διότι περιττό να σου υπενθυμίσω ότι πέρασε το Πάσχα, και το καθολικό και το ορθόδοξο, δεν συνέβη τίποτα απολύτως, διότι αν ενθυμείσαι καλώς, όλο και κάτι σιγομουρμούριζε στον αιθέρα, κάτι ανεμόδερνε στις παρυφές του Ρουβίκωνα… και για να μην μπερδεύεσαι, εννοώ τον ποταμό, εκ του οποίου προήλθε η φράση, “διέβη τον Ρουβίκωνα…”
– Α ! Μάλιστα! Τόσο καλά δηλαδή!
– Ακριβώς, διότι όλα καλά και όλα ωραία, τώρα που τελείωσαν οι γιορτές και έλαβαν χώρα αμφότερα τα θρησκευτικά καθήκοντα, διότι μην λησμονείς ότι εμπλέκονται ένθεν κακείθεν, καιρός είναι, αφού μας έρχεται και η άνοιξη, εμπρός να την προϋπαντήσουμε παιδιά στην εξοχή, αλλά που είναι εκείνος ο ρομαντισμός, εκείνη η ευγένεια του ήθους και η απόλαυση από το ανοιξιάτικο αεράκι, χωμένοι βαθιά μέσα στο πράσινο χορτάρι, μετρώντας μαργαρίτες, ξάφνου λάμπει εμπρός μας ο αντίποδας όλων των ευχών και των υπερπολυτελών προσδοκιών αναφωνώντας ειρωνικά με σαρδόνιο χαμόγελο, Χριστός Ανέστη!
– Αληθώς ο Κύριος!
– Είμαστε γραφικοί, αυτό πρέπει να το παραδεχτούμε!
