Με το συμπάθιο κιόλας, αναγνώστες μου, για τις εξ αφορμής του τίτλου «φιτιλιές» στην «ηλεκτρισμένη» κοινωνική «ατμόσφαιρα» του τελευταίου χρονικού διαστήματος, ένεκα τα γνωστά ακανθώδη ζητήματα…
Διακρίσεις για τις πεποιθήσεις;…
Με το συμπάθιο κιόλας, αναγνώστες μου, για τις εξ αφορμής του τίτλου «φιτιλιές» στην «ηλεκτρισμένη» κοινωνική «ατμόσφαιρα» του τελευταίου χρονικού διαστήματος, ένεκα τα γνωστά ακανθώδη ζητήματα – ανεργία, δυσβάσταχτη φορολογία, ακρίβεια στο ράφι, «κόκκινα δάνεια», και άλλες αναποδιές, τι να λέμε τώρα, με τον μικροσυνταξιούχο, «Μήτσο», αναφωνούντα: «Το πιο άγριο θηρίο στον κόσμο είναι πλέον ο Έλλην “πειναλέων”!», αμφιβάλλει κανείς;
Δεν νομίζω! Ωστόσο, ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης, ουδεμία ευθύνη φέρει, περί τον προαναγγελθέντα διαχωρισμό των φορολογουμένων του «δεύτερη φορά αριστερά» ανοικονόμητου «δοβλετιού», χτύπα ξύλο(!), και να λείπουν οι απορίες, όταν ακολουθούν:
Φορολογήσεις στις αμφισβητήσεις.
Ναι, για! Βλέπετε, προ ημερών, ο βουλευτής των καλών συριζαίων, Γιώργος Κυρίτσης, μηδέποτε «εκλεγέντας» πλην αείποτε «ορκισθέντας», ως πρώτος επιλαχών, ο τυχερός των τυχερών, για να μην ξεχνιόμαστε, αφήνοντας χωρίς περιποιημένη απάντηση τα «ιδεολογήματα» αυτού, με άρθρο στην «Αυγή» και εκ του δημοψηφίσματος του περσινού καλοκαιριού ορμώμενος, τάχθηκε υπέρ της φορολογικής επιβάρυνσης των «μενουμευρωπαίων» προς ανακούφιση των ασθενέστερων, «ειμαστευρωπαίοι» ή όχι, θα σας γελάσουμε.
Το θυμάστε; Αν όχι, η συντρόφισσα του Κάμπου, Άννα Βαγενά, προέτρεψε να καταφύγουμε στην ιστορική μνήμη για να συγκρίνουμε το παρά έτος αιωνόβιο Υπερταμείο αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας με τα τετρακόσια χρόνια οθωμανικού ζυγού εικάζοντας το εφήμερο του πρώτου, βεβαίως – βεβαίως, κι άντε μετά να λύσουμε τις απορίες του «Μήτσου», που έπιασε τον εξάψαλμο, άδοντας:
Ποια λες με ενημέρωσε
για τα μαρτύρια μου;
Η Άννα, η ηθοποιός,
παρηγορήτριά μου.
Τουρκοκρατία, εμβριθώς,
είπε να μελετήσω,
και τα ‘παιξα, μα το Θεό,
να την ξεκοκαλίσω.
Διότι, στα ογδόντα μας,
όσο και να διαβάσεις,
ρετάρει κάπως το μυαλό
και φευ(!), θα τα ξεχάσεις.
Λεφτά δεν έχει ο κορβανάς,
τη βγάζει, δεν τη βγάζει,
την Άννα να παρηγορεί,
ο κορβανάς την βάζει.
Εντάξει, το ανωτέρω μοτίβο όλο και προσομοιάζει με ξεχασμένο αριστούργημα του Γιάννη Νεγρεπόντη, εξαίσια μελοποιημένο από τον ευρηματικό, Λουκιανό Κηλαηδόνη (σ.σ. Τυχαίο; Δεν ελπίζω να απολαύσουμε, εμμέτρως, το οθωμανικό φορολογικό δίκαιο, σύζυγος η βουλεύτρια γαρ, την ατυχία όλων ημών των υπολοίπων μέσα!) τα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης που η Ελλάδα αντί να κλαψουρίζει, ανατρέχοντας στις εφιαλτικές στιγμές του παρελθόντος, ατένιζε αισιόδοξη το μέλλον, ως γνωστόν.
Όμως, λογοκλοπές ή άλλες ποταπές σκέψεις περισσεύουν, ασφαλώς, μπροστά στα ανώτερα αισθήματα του κυρίου Κυρίτση περί κοινωνικής δικαιοσύνης κ.λπ. κ.λπ., το είπαμε, που ξύπνησαν τις θύμησες της μανδάμ, «Μήτσαινας», άδουσας σε παράφραση Σώτιας Τσώτου:
Χρόνια δοξασμένα.
Μου ξανάρχονται, ένα – ένα, χρόνια δοξασμένα
να ‘τανε το Εικοσιένα να ‘ρθει μια στιγμή.
Να ‘κανε ο Μακρυγιάννης τους λογάδες «σκόνη»
κι εγώ τον Κολοκοτρώνη να κερνώ κρασί.
Να μην παλεύω να βγάλω τον μήνα,
και το μυαλό μου να παίρνει φωτιά
και ας μην τρώω ψωμί με φαρίνα,
καλή κι η μπομπότα στην πυροστιά.
Μου ξανάρχονται, ένα – ένα, χρόνια δοξασμένα
να ‘τανε το εικοσιένα να ‘ρθει από δω.
Πρώτη το χορό να σέρνω πλάι στον Μακρυγιάννη,
μόλις της Γραβιάς το χάνι γίνει ελληνικό.
Κι όταν τρέχω σαστισμένη να ξοφλήσω χρέη,
να με κυβερνούν ωραίοι και «σταυραετοί».
Το Μαξίμου έλαβε το μήνυμα καταδίκης της όποιας αμετροέπειας, πριν γελάσει κάθε πικραμένος; Όβερ!…
-Ω-
