Του Γιάννη Κορομήλη
Η πρώτη στον κόσμο Δημοκρατία, αυτή της πόλης – κράτους της αρχαίας Αθήνας επινοήθηκε από τους Αθηναίους και ήταν α-κομματική, χωρίς κόμματα. Η «εφεύρεση» των κομμάτων έγινε πολύ αργότερα, μετά τη γαλλική επανάσταση (1789) και νοηματοδοτήθηκε επίσημα το 1815.
Η πρώτη Δημοκρατία άντεξε λιγότερο, από δύο αιώνες και ακολούθησε η παρακμή της. Η σύγχρονη υφίσταται ως, κομματική δημοκρατία, με διάφορες ονομασίες και μασκαρεύτηκε (με ευθύνη των κομμάτων ασφαλώς σε δήθεν λαϊκή κυριαρχία. Γιατί έτσι βόλευε τα κόμματα και τους ισχυρούς που πάντα κρύβονται πίσω από αυτά. Στην ουσία δηλαδή δεν υπάρχει πέθανε στο σύγχρονο κόσμο, πραγματική Δημοκρατία. Σκέτη. Χωρίς τους επιθετικούς προσδιορισμούς που πρόσθεσαν τα κόμματα για να διαιρούν τους λαούς, να τους βάζουν να σκοτώνονται μεταξύ τους και να τους εκμεταλλεύονται.
Τους εξαπατούν και επιπλέον τους φορτώνουν και συμπλέγματα ενοχής! «Μαζί τα φάγαμε», είπε παλιός πολιτικός (Υπουργός, Αντιπρόεδρος, Βουλευτής, πολλά χρόνια) σε πολίτες. Δεν είπε βέβαια ότι τη μερίδα του λέοντος πάντα την τσέπωναν οι πολιτικοί (όχι όλοι προφανώς). Σε κάποιους πολίτες μοίραζαν τα ψίχουλα συνήθως. Εξαπάτηση και ενοχές προϋποθέτουν αγραμματοσύνη, ανεπαρκή εκπαίδευση και παιδεία, έλεγχο πλήρη των κέντρων αποφάσεων.
Η σύγχρονη δηλαδή δημοκρατία λοιπόν φέρνει μέσα της το μικρόβιο (απληστία, φιλοτομαρισμός, ωχαδερφισμός) της αυτοκαταστροφής της. Που άρχισε από καιρό και που στα πλαίσια της γεννήθηκαν οι μεγαλύτεροι εγκληματίες της ανθρωπότητας ( Ο Χίτλερ και αρκετοί άλλοι δικτάτορες) πήραν δημοκρατικά την εξουσία. Άλλοι (Στάλιν κ.λ.π.) υπόσχονταν την τέλεια δημοκρατία και ονόμαζαν τις «δημοκρατίες» τους Σοσιαλιστικές ή λαϊκές δημοκρατίες!
Η αλήθεια είναι πως και η original Δημοκρατία, η πρώτη αυτή της Αθήνας γνώρισε, σύντομα σχετικά την παρακμή. Τον 5ο π.Χ. αιώνα ο Ισοκράτης επισήμανε: « Η δημοκρατίας μα αυτοκαταστρέφεται διότι έμαθε τους πολίτες να θεωρούν την αυθάδεια ως δικαίωμα, την παρανομία ελευθερία, την αναίδεια του λόγου ως ισότητα και την αναρχία ως δημοκρατία».
Πόσο τα λόγια αυτά μοιάζει να λέγονται για σήμερα, για τις μέρες που και τώρα η δημοκρατία βρίσκεται σε μεγαλύτερη παρακμή. Τότε την παρακμή της ακολούθησε η παρακμή του Ελληνισμού που η πορεία του έδειχνε πως οδηγείται στην καταστροφή και τον αφανισμό. Λίγους αιώνες αργότερα όμως ήρθε ο Χριστός και ο Χριστιανισμός ο οποίος δανείστηκε πολλά από την αρχαιοελληνική σοφία μα κι ο Ελληνισμός βρήκε στο Χριστιανισμό το δρόμο σωτηρίας του. Έτσι προέκυψε ο Ελληνοχριστιανισμός (που πολλοί και Έλληνες τον ειρωνεύονται και τον καταδικάζουν) αποτέλεσε τη συνέχεια του Ελληνισμού δημιουργώντας την χιλιόχρονη Βυζαντινή Αυτοκρατορία.
Σήμερα ο Ελληνισμός βιώνει μια περίοδο βασανιστική και επικίνδυνη. Μερικοί φιλόσοφοι ισχυρίζονται πως αυτή τη φορά ο κίνδυνος αφανισμού μας από τις τρεις μακροβιότερες φυλές παγκοσμίως, της δικής μας ( οι άλλες δύο είναι των Εβραίων και των Κινέζων) είναι πιο μεγάλος και δεν φαίνεται στον ορίζοντα ελπίδα σωτηρίας. Κάποιοι άλλοι εισηγούνται την επιστροφή στα νάματα του Χριστιανισμού. Το να εγκαταλείψουμε δηλαδή την Δύση και να επιστρέψουμε στην «καθ’ ημάς Ανατολή». Όμως ο σύγχρονος κόσμος έχει απομακρυνθεί τόσο πολύ από το Θεό και έχει θεοποιήσει, ανοήτως βέβαια, την επιστήμη και την τεχνολογία ώστε η επιστροφή εμφανίζεται ανθρωπίνως αδύνατη.
Τι μας απομένει λοιπόν;