– Ωραίο παιχνίδι το σκάκι!
– Κάτι μας είπες κι εσύ τώρα!
– Αναρωτιέμαι πότε και πως δημιουργήθηκε αυτό παιχνίδι! Ποιος να ξέρει άραγε;
– Μια έρευνα θα μας βοηθήσει!
– Ναι, αυτό θα κάνουμε τώρα, θα τρέχουμε και δεν θα φτάνουμε, μη σώσει και μάθουμε πως ξεκίνησε, αν και δεν θα ήταν άσχημα να ξέρουμε!
– Θα μάθω και θα σου πω! Αλλά πως σου ήρθε το σκάκι;
– Παρατηρώ την πολιτική σκηνή, διαβάζω, ακούω και νομίζω ότι παίζεται σκάκι!
– Άντε! Ρε μεγάλε έχεις μεγάλη φαντασία!
– Και γιατί να μην έχω; Πάντως η μόνη νομίζω και τεράστια διαφορά είναι ότι τα πιόνια και το λοιπό σκηνικό δεν κάνει αλλαγές στρατοπέδου! Είσαι από δω; Μένεις εδώ! Είσαι από κει; Μένεις εκεί! Δεν υπάρχουν πισωγυρίσματα! Δεν έχει, εκεί που φτύναμε πάμε και να φάμε! Τα άψυχα πιόνια έχουν και μια περηφάνεια ρε, έχουν μια σταθερότητα στις απόψεις τους, δεν αλωνίζουν και όπου φυσάει ο άνεμος! Δεν μπορούν να πουν σε κάποιον αξιωματικό… Ρε συ θυμάσαι που παρακάλαγες να αλλάξεις στρατόπεδο, αλλά ο Βασιλιάς είχε αντίρρηση κι έφαγες πόρτα;
– Δεν κατάλαβα! Τι εννοείς;
– Ξέρεις τι γίνεται στις πολιτικές ομιλίες, ο ένας καρφώνει τον άλλον! Προσπαθούν ο ένας να ρίξει τον άλλον, σκάκι δηλαδή, για να φανεί ο ίδιος, και ακούστηκε να λέει αυτό, παρακάλαγες να έρθεις από δω, αλλά ο Βασιλιάς δεν είχε την ίδια γνώμη οπότε έμεινες στα αυγά σου. Το ωραίο είναι αυτός που το είπε, πριν εισχωρήσει στο κόμμα που είναι τώρα, προηγουμένως… άσε μην πω, θα πέσει ο πύργος, θα χάσω την βασίλισσα, δεν θα μπορούν τα στρατιωτικά να με βοηθήσουν!
– Συγγνώμη, αλλά εγώ δεν κατέχω το άθλημα, δεν μπορώ να σε καταλάβω, έχεις ανακατέψει σκάκι, πολιτικούς, κατηγόριες, καρφιά… και το κακό συναπάντημα! Τι να πω; Με κούρασε όλο αυτό!
– Καλά ρε, δεν θα σου μάθουμε και σκάκι!
Ουδέν Σχόλιον! – Γράφει ο Βασίλης Μόσχης