ΕΙΣ ΩΤΑ ΜΗ ΑΚΟΥΟΝΤΩΝ
Το πανίσχυρο ρυμουλκό
Για μέρες εκσκαφείς βάθαιναν τοπικά το Σουέζ εκεί που προσάραξε το τεράστιο πλοίο. Βοήθησαν αλλά δεν αρκούσαν. Κάπου 14 ρυμουλκά το τραβούσαν και πάλι δεν έφταναν. Κι έφτασε ένα πανίσχυρο ρυμουλκό και με τη βοήθειά του επί τέλους το πλοίο ξεκόλλησε.
Μόνο που αυτό το ρυμουλκό δεν τραβούσε το πλοίο αλλά διάφορα νερά από άλλες περιοχές για να ανεβάσει στη στάθμη στη διώρυγα. Όπως θα καταλάβατε αυτό το ρυμουλκό είναι το φεγγάρι και η δύναμή του είναι η έλξη της βαρύτητας. Μια περίεργη δύναμη που βασίζεται μόνο στην ύπαρξη της ύλης. Όσο πιο μεγάλη η συγκέντρωση ύλης τόσο μεγαλύτερη η έλξη κι όσο πιο κοντά τα σώματα που έλκονται τόσο πολλαπλασιάζεται αυτή η έλξη. Η γη και η σελήνη έλκονται κι αυτή η έλξη εμποδίζει τον δορυφόρο μας να σηκωθεί και να φύγει.
Αποτέλεσμα αυτής της έλξης είναι οι παλίρροιες ένα φαινόμενο που πονοκεφάλιασε το Αριστοτέλη αλλά δεν μπόρεσε να το λύσει. Ακόμα και η θεωρία του Νεύτωνα δίνει στην έλξη μια αίσθηση μαγείας. Γιατί δυο σώματα και μόνο που υπάρχουν να έλκονται; Πιο παραστατική είναι η εικόνα του Αινστάιν με την παραμόρφωση του χώρου που δημιουργεί μια «κατηφόρα».
Ότι και να είναι, οι δυνάμεις που αναπτύσσονται είναι πελώριες και δεν τις εκμεταλλευόμαστε. Όπως δεν εκμεταλλευόμαστε τους κεραυνούς, τα κύματα ενώ τώρα τελευταία χρησιμοποιούμε τον άνεμο για παραγωγή ηλεκτρισμού. Κι όμως ο άνεμος έκανε τα πλοία ταχύτερα μέχρι την ανακάλυψη της δύναμης του ατμού.
Γύρω μας υπάρχει σε σχέση με τις ανάγκες μας άπειρη ενέργεια. Αν υπολογίσουμε τον ήλιο, με την πυρηνική σύντηξη που δεν μπορούμε να τιθασεύσουμε και το υδρογόνο που υπάρχει στο σύμπαν, είναι ασέβεια να καίμε το πετρέλαιο για να ζεσταινόμαστε. Μιλάμε για μεσαίωνα. Υπάρχουν πηγές ενέργειας που και η τολμηρότερη φαντασία δεν μπορεί να συλλάβει αλλά χρειάζεται τεχνολογία χιλιάδων ετών στο μέλλον που δεν ξέρουμε αν υπάρξει γιατί χρειάζεται και ανάλογο επίπεδο ηθικής ή να το πούμε αλλιώς συναίσθησης.
Όταν ακούμε επιστήμονες να κομπάζουν για το τι καταφέραμε το κοιτάμε από δύο πλευρές. Από τη μεριά ενός νέου είδους ζώου που κατάφερε τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο. Από την άλλη η ύβρις ότι ο Θεός πέθανε την ώρα που δεν ξέρει τι είδους Θεός ήταν, και είναι έτοιμος να τον αντικαταστήσει χωρίς να ξέρει τι πρέπει να κάνει! Ξιπασιά κι ανευθυνότητα.
Κάθε φορά που ανακαλύπτεται κάποιος φυσικός (στην πραγματικότητα μαθηματικός νόμος) πολλοί επιστήμονες πανηγυρίζουν. «Ιδού δεν χρειαζόμαστε Θεό η ύλη τα κάνει μόνη της έχει μέσα της του νόμους»! Τώρα βέβαια άλλο να έχεις μέσα σου έμφυτους τους νόμους κι άλλο να υπακούς στους νόμους. Στην πρώτη περίπτωση είσαι κάτι σαν θεός στη δεύτερη ένας υπήκοος για να μην πούμε δούλος. Απόγονοι φιλοσόφων που θεοποίησαν τον Νου σαν Λόγο και Αιτία είναι γελοιότητα η έπαρση ακριβώς γιατί δείχνει έλλειψη νου κοινώς α-νοησία.
Κώστας Δαλακιουρίδης
