Τα κεράσια είναι από τα πιο εντυπωσιακά φρούτα της άνοιξης. Έχει ταυτιστεί επίσης με την επίσημη άφιξη του καλοκαιριού, αφού βγαίνει στην αγορά μέσα στον Μάη και διαρκεί δύο μήνες.
Γράφει ο Θόδωρος Δημητριάδης
Από την αρχαιότητα ήταν γνωστό ότι τα κεράσια προέρχονταν από τη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα από τον Πόντο, από την περιοχή της Κερασούντας, κοντά στον Εύξεινο Πόντο (εξ’ ου και το όνομά τους). Ο Ρωμαίος στρατηγός Λούκουλος τα ανακάλυψε και τα έφερε στην Ιταλία και από εκεί διαδόθηκαν στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Στη χώρα μας ευδοκιμούν ιδιαίτερα στα βόρεια, τη Μακεδονία και τη Θράκη. Αρκετές διεθνείς ποικιλίες έχουν εισαχθεί και προσαρμοστεί πολύ καλά στο κλίμα της χώρας μας, ωστόσο υπάρχουν και μια σειρά από τοπικές ποικιλίες, με ιδιαίτερη νοστιμιά όπως τα Κόκκινα Αναστασιάς, το Τραγανό Κοµοτηνής, το Μαύρο Τριπόλεως, η Φράουλα Βόλου, η Καραµέλα Τριπόλεως, το Πετροκέρασο Αχαΐας, το Μοσχάτο Ευβοίας, κ.λπ.
Η πιο γνωστή απ’ όλες, τα Τραγανά Έδεσσας, είναι σκούρου κόκκινου χρώματος, με τραγανή σάρκα, μεγάλου μεγέθους και βαθιάς νοστιμιάς και θεωρείται από τις καλύτερες ποικιλίες. Άλλη φημισμένη ποικιλία, τα Μπακιρτζέικα, έχουν πλατύ καρπό, λαμπερό κόκκινο χρώμα και μεγάλο μέγεθος. Η σάρκα τους είναι πολύ τραγανή, με πλούσια, ιδιαίτερη γεύση. Τελευταία απ΄ όλα, βγαίνουν τα πετροκέρασα, με την κιτρινορόδινη σάρκα, την ήπια γλυκιά γεύση και τα φίνα αρώματα. Είναι ιδανικά για γλυκό κουταλιού.
Τα πετροκέρασα αναφέρει και η Αλίκη Βουγιουκλάκη στο τραγούδι «Χειλάκι πετροκέρασο και μάγουλο βερίκοκο»:
Tα κεράσια είναι ένα φρούτο γλυκό, αρωματικό, χωρίς ενοχλητική οξύτητα και γι’ αυτό καταναλώνεται με πολλή ευχαρίστηση ωμό, ιδίως όταν είναι στην κατάλληλη ωρίμανση. Φυσικά, γίνονται υπέροχη μαρμελάδα και γλυκό του κουταλιού, ενώ συνηθίζουμε να τα χρησιμοποιούμε και για στόλισμα τούρτας, τσιζκέικ, παγωτού και όποιου άλλου γλυκίσματος σκεφτούμε.
Η έκφραση «Κερασάκι στην τούρτα» σημαίνει κάτι επιπλέον, κάτι που θα μπορούσε να λείπει αλλά το κάνει να φαίνεται πιο εντυπωσιακό, ακόμα καλύτερο.
Η κερασιά συναντάται αυτοφυής στο Τουρκεστάν, το Ιράν, στις δύο πλευρές του Καύκασου και στα βουνά της Τραπεζούντας και της Κερασούντας του Πόντου. Ο μήνας Ιούνιος στον Πόντο ονομάστηκε «Κερασινόν» επειδή στη διάρκειά του ωριμάζουν τα κεράσια. Στα Σούρμενα υπήρχε το εξής δίστιχο για τον Ιούνιο: «Έρθεν κι ο Κερασινός, ο καιρόν έν’ κόκκινος».
Οι Πόντιοι με χαρά μεγάλη καλωσόριζαν τον Κερασινό και συνήθιζαν να λένε: «Έρθεν ο Κερασινόν, τα κεράσα τ’ ολονών». Για τις πρώτες ζέστες του καλοκαιριού έλεγαν,
«Ο Κερασινόν φέρ’ ήλον, και μαραίν’ σε άμον μήλον» (ο Ιούνιος φέρνει ήλιο και σε μαραίνει σαν μήλο).
«Έρθεν ο Κερασινόν, τα κεράσια τα καλά,
λάμπ΄ ο ήλεν ’ς σα ραχιά, σ’ ολουνούς τρανόν χαράν.
Έρθεν ο Κερασινόν, τ’ ευλογίας τα πολλά,
οι ανθρώπ’ ειν’ χαρεμέν’ κι η ζωή παντού γελά.
Έρθεν ο Κερασινόν και ο ήλον καντηλίζ’,
η εγάπ’ γλυκύν κεράσ’, τ’ εμόν την κάρδιαν βρουλίζ’.
Έρθεν ο Κερασινόν και ο ήλεν ο ζεστόν,
έρθεν κι η εγάπ’ τ’ εσόν, βρούλ’ τσεν την καρδίαν τ’ εμόν.
Έρθεν και ο Κερασινόν, θα γίν’νταν τα κεράσια,
παιδάντ’, πολλά μη τρώτε τα, έρχουζνε απάν’ σ’ν ράχιαν.
Τη Κερασινού ο ήλον κοκκινίει σε άμον μήλον».
