Δεν λέει, ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης.
Τα κανάλια όλο και κάλυψαν τις συνάξεις της Αγίας Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας που έλαβε χώρα από τις 16 έως τις 26 του περασμένου Ιούνη στο Κολυμπάρι Χανίων.
Δεν λέει, ο εμπειροτέχνης πολιτικός αναλυτής, θείος Αφεντούλης. Τα κανάλια όλο και κάλυψαν τις συνάξεις της Αγίας Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας που έλαβε χώρα από τις 16 έως τις 26 του περασμένου Ιούνη στο Κολυμπάρι Χανίων.
Όμως, εστίασαν κυρίως σε επουσιώδη, κατά την ταπεινή άποψη της στήλης, θέματα, όπως η απουσία των προκαθημένων των Εκκλησιών Μόσχας, Γεωργίας, Βουλγαρίας και Αντιοχείας, ή η γονυκλισία του προέδρου της Δημοκρατίας, Προκόπη Παυλόπουλου, που προτίμησε να τηρήσει το εκκλησιαστικό πρωτόκολλο από το κοσμικό, στη θεία λειτουργία ανήμερα του Παράκλητου, ιδού το «έγκλημά» του(!), αντί να ασχοληθούν με τα μηνύματα, τα οποία εξέπεμψε η Ορθοδοξία συν Θεώ, μια χιλιετία σχεδόν μετά το σχίσμα των Χριστιανικών Εκκλησιών το 1054, προ χιλιετίας σχεδόν, δηλαδή.
Και τα μηνύματα αυτά ήταν ελπιδοφόρα, αναγνώστες μου, αφού οι ιεράρχες, μεταξύ άλλων θεόπνευστων, αποφάσισαν να εντείνουν τον αγώνα για την υπεράσπιση των ατομικών ελευθεριών, με τη δέουσα ευθύνη διαχείρισής τους, για να μην ξεχνιόμαστε, εμείς, τα κατά Καβάφη, «βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής», και της παγκόσμιας ειρήνης, ή άλλων πανανθρώπινων αξιών.
Αξίες που τα τελευταία χρόνια υποχωρούν προ του νεοκαπιταλιστικού χρήματος, προξενώντας τραγωδίες, τα «είδωλα» των οποίων στους τηλεοπτικούς «καθρέφτες» μας αποκαλύπτουν την εξαθλίωση των πιο αδύναμων από την αναλγησία των ισχυρών, ας όψονται οι ανθρώπινες:
Καταστρατηγήσεις στις εκ Θεού ευδοκιμήσεις.
Ναι, για(!), και το χειρότερο; Αν δεν αλλάξουμε μυαλά, εμείς «τα βιαστικά κι άπειρα όντα της στιγμής», επαναλαμβάνουμε, και συνεχίσουμε να πιστεύουμε ότι μπορούν να μας σώσουν οι πολιτικές της παγκοσμιοποίησης που διακηρύττουν την αλληλεγγύη, θεοποιώντας τον ανταγωνισμό, έλα Χριστέ και μη χειρότερα(!), διόλου απίθανο να δούμε τους νεότερους να συνθέτουν ηχηρούς εξάψαλμους.
Όχι τίποτε άλλο, δηλαδή. Για να μην πούμε ότι δεν τα ακούσαμε οι γηραιότεροι που, κακά τα ψέματα, ευθυνόμαστε για τη σημερινή κατάντια του πλανήτη, ας προσέχαμε.
Τέλος πάντων. Επειδή, στιχουργήματα της προκοπής είναι κομματάκι δύσκολο να βρεθούν την σήμερον ημέραν που το πνεύμα έχει παραδοθεί στην ύλη, μισό να ζητήσει ο πιστός μικροσυνταξιούχος, «Μήτσος», άφεση αμαρτιών, «ελέησόν με ο Θεός κατά το μέγα έλεός σου και κατά το πλήθος των οικτιρμών σου εξάλειψον το (σ.σ. επικείμενο) ανόμημά μου, κ.λπ. κ.λπ.», για να νουθετήσει τα αποπροσανατολισμένα νιάτα, άδοντας σε μουσική Σταύρου Ξαρχάκου, πρώτη εκτέλεση «σερ Μπιθί», το εμπνευσμένο επιτίμιο του Λευτέρη Παπαδόπουλου:
Δεν περιμένω τίποτα.
Δεν σου χρωστάω τίποτα,
με χτύπησαν αλύπητα
ζωή οι κεραυνοί σου.
Μάνα και δεν ενοιάστηκες,
σαν να το καταράστηκες
που λιώνει το παιδί σου.
Μάνα και δεν ενοιάστηκες,
ζωή με καταράστηκες
ποτέ να μη γελάσω.
Να μη χαρώ τα νιάτα μου
και μαύρη να ναι η στράτα μου,
μα αντίκρυ θα περάσω.
Πικρό το μεροκάματο,
παρέα με το θάνατο,
απ’ το πρωί ως το βράδυ.
Κλειστά παραθυρόφυλλα,
το δάκρυ στα ματόφυλλα
και τ’ όνειρο ρημάδι
Δεν περιμένω τίποτα,
με ματωμένο ίδρωτα
σωριάστηκα στο χώμα
Κι ούτε ένα χέρι απλώθηκε,
μαντήλι δεν ματώθηκε
στο πληγωμένο στόμα,
αλλά, όταν ένας Ντοστογιέφσκι έχει πει: «Η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», μην απελπίζεστε, αναγνώστες μου.
Διότι, το εν λόγω κάλλος δεν είναι άλλο από την Ορθοδοξία, προσευχηθείτε κι ευτυχείτε, αμήν.