– Υπάρχουν τρεις δρόμοι!
– Και ποιον θα πάρεις;
– Κανένα! Ο πρώτος λέει ότι η χώρα είναι σε σωστή πορεία!
– Αχά!
– Υπάρχουν τρεις δρόμοι!
– Και ποιον θα πάρεις;
– Κανένα! Ο πρώτος λέει ότι η χώρα είναι σε σωστή πορεία!
– Αχά!
– Ο δεύτερος λέει ότι απαιτείται ελάφρυνση του χρέους διότι και να εφαρμοστούν όλα τα προαπαιτούμενα δεν πρόκειται να είναι βιώσιμο και δεν πρόκειται να δούμε φως.
– Αχά!
– Και ο τρίτος λέει ότι μόνο το δεκαπέντε τοις εκατό των δανειοληπτών πληρώνουν τις δόσεις τους!
– Τι σχέση έχουν αυτά μεταξύ τους;
– Τι σχέση; Συγκοινωνούντα δοχεία είναι!
– Νυκτός;
– Παρ’ το κι έτσι! Ό,τι και να κάνεις εκεί καταλήγουν όλα!
– Δε μου εξηγείς όμως πως συνδέονται;
– Το ένα και το αυτό! Πως πάει σωστά η χώρα όταν αδυνατεί η πλειονότητα να εκπληρώσει τις υποχρεώσεις του; Δυο μονοπάτια ξανοίγουν από δω. Το ένα, ότι σώζεται η χώρα, που πολύ αμφιβάλω, τέλος πάντων, χωρίς να έχει πολίτες να την κατοικούν, και από την άλλη έχουμε κατοίκους χωρίς χώρα…
– Κοίτα να σου πω, κάνει πολύ ζέστη, καίγονται τα τσιμέντα… το μυαλό μου αρνείται να δουλέψει… έχει πάθει αγκύλωση … ένα κουρκούτι κυκλοφορεί στο κεφάλι μου… δεν αντέχω περαιτέρω κατάρρευση… λυπήσου με!
– Τι θες να πεις;
– Με χτυπάει αλύπητα η ζέστη… μη δίνεις και εσύ το τελειωτικό χτύπημα!
– Δε σε πιάνω…
– Για συνέχισε αλλά πιο ήρεμα, πιο ανάλαφρα… σα θαλασσινή αύρα… Γιατί με κοιτάς περίεργα;
– Θέλω να πω, ότι δε σε καταλαβαίνω… Κάτι σαν θέατρο του παραλόγου…
– Αυτό σε πείραξε…
– Το χρέος δεν είναι βιώσιμο… αυτό ακούστηκε από επίσημα χείλη…
– Άρα έχουμε μια εσωτερική στάση πληρωμών σε μεγάλο ποσοστό, ένα χρέος που δεν έχει που την κεφαλή κλίναι και μια χώρα που βρίσκεται σε σωστό δρόμο… Πως τα βλέπεις όλα αυτά; Ή δεν τα βλέπεις; Που βαδίζουμε λοιπόν; Που πας; Που τρέχεις;
– Ο Ιονέσκο έγινε πάλι της μόδας …και δεν το πήραμε χαμπάρι!